غزلیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 گر چه بلای خمار کرد فزون حزن من مغبچه و می ولیک اذهب عن الحزن

2 هر شکن زلف او جای هزاران دلست طرفه که آن بند زلف هست شکن بر شکن

3 شبنم خوی بر گلش بر شفق آمد نجوم نی شفق و نی نجوم خون دل و اشک من

4 بر تن او پیرهن هست گران از حریر نیست عجب گر ز رشک پاره کنم پیرهن

1 در خرابات مگو کام چه خواهد بودن در رخ مغبچه و جام چه خواهد بودن

2 ساقیا جام می آغاز بکن چون کس را نیست معلوم که انجام چه خواهد بودن

3 صبحدم جام چو خورشید به دستم ده ازانک روشنم نیست که تا شام چه خواهد بودن

4 ایکه گویی ز کف ساقی گلچهره مگو چه بود جز می گلفام چه خواهد بودن

1 چو آتشی است لب لعل پر فسانه او زبان به عشوه برآوردنش زبانه او

2 بهانه در دم قتلم اگر کنده چه زیان به نقد می کندم قتل چون بهانه او

3 شهی است باده فروش و خزانه میخانه ز لعل پر خم بسیار در خزانه او

4 خوش است بحر می آنسان که عقل یارد شد ازین کرانه او تا بآن کرانه او

1 گر حکم قتلم فرمود دلخواه جان مژده دادم الحمدلله

2 ای شیخ جاهل در دیر و اهل ما را که نبود سوی حرم راه

3 ساقی مستم می ده به دستم کز توبه ام شد بودن به اکراه

4 آورده بلبل افسانه گل مائیم و صد آه از هجر آن ماه

1 شب چو شکست توبه ام شوخ شرابخوار من صبح دعاست کار من تا شکند خمار من

2 هست دلیل اینکه آن مست شبم نواختست چشم و رخ کبود من روی و سر فگار من

3 باد چراست جانفزا گرد ز چیست سرمه گون گر نه به طوف دشت شد جلوه شهسوار من

4 تیغ و جفای قاتلم چند فتد به خاک و خون از دل زخمناک من وز تن خاکسار من

1 منکه مخمور سحرگاه به میخانه روم شام سرمست و غزلخوان سوی کاشانه روم

2 روز از ساغر می چونکه به بندم پیمان نا شده شب به سر ساغر و پیمانه روم

3 آشنایان خرابات مرا نشناسند بسکه از خود به سوی میکده بیگانه روم

4 طایر قدسم و خال رخ یارم هوس است سوی گلزار جمالش پی آن دانه روم

1 من هلاک از هجر و آن مه دلستان دیگران زنده بودن کی توان ممکن به جان دیگران

2 حال خود را کی بود خود عرضه دارم زان که هست اعتمادم بیش بر شرح و بیان دیگران

3 باشدم صد گونه تهمت وه که رنجورند خلق از زبان خویشتن من از زبان دیگران

4 آزمون دیگران را تیغ بیدادم زنی دیگر سوزی ز بهر امتحان دیگران

1 من که هردم ز فلک صد الم آید پیشم غیر بیهوشی و مستی چه صلاح اندیشم؟

2 گر به زنار میان چست کنم عیب مدار من که در خدمت آن قاتل کافرکیشم

3 نکند سود مرا کسوت درویشانه زانکه در خرقه فقر آمده نادرویشم

4 صاف عشرت ز چه رو کم رسدم از عشاق چونکه در دُردکشی از همه رندان پیشم

1 چون بیاد لعل او میل می گلگون کنم ساغر دوران ز خوناب جگر پر خون کنم

2 از پی دفع خمار مفلسان میکده گر ندارم وجه می سجاده را مرهون کنم

3 طرح آبادی به می گر افکنم باشد چنانک کز پی عشرت بنای خانه بر جیحون کنم

4 من که همواره قدح گردان بود باشد عجب التفات ار سوی ناهمواری گردون کنم

1 در خرابات ار شبی میل قدح کمتر کنم عذر آن را روزها اندر سر ساغر کنم

2 خواهم از داغ جفا وز زخم گردون لاله‌وار خاک و خون بر سر کنم وز خاک و خون سر بر کنم

3 تا که در آتشگه دیر مغانم شعله‌سان گاه مردن بستر راحت ز خاکستر کنم

4 هردم از کیفیت می چون فتم در عالمی مست باشم چونکه میل عالم دیگر کنم