غزلیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 می بایدت به دیر مغان آی و نوش کن ایمان فدای مغبچه می فروش کن

2 دارم سخن به گوش تو پنهان ز مدعی های ای جوان نصیحت این پیر گوش کن

3 در خلوت وصال برابر بنوش می تا کس سخن برون نبرد ترک هوش کن

4 در گفتگوی عشق زبان دگر بود زاهد تو این ترانه ندانی خموش کن

1 آن گل که نوشد می با رقیبان بینند و میرند مسکین غریبان

2 ای گل به گلشن چون جلوه سازی افغان مکن عیب از عندلیبان

3 چون بلبل و گل بی‌هم مبادا عشق محبان حسن حبیبان

4 بی‌یار از ما طاقت مجویید زان رو که هستیم از ناشکیبان

1 باز در دیر بتی عشوه نما می بینم کاهل دین را ز وی آشوب و بلا می بینم

2 زاهدا منع مکن چون نگرم در رخ او عیب این چیست که در صنع خدا می بینم

3 من و مایی نبود در ره وحدت هش دار که من این ما و من از عین خطا می بینم

4 بیوفایی مگر این مه ز تو دارد تعلیم که فلک دشمن ارباب وفا می بینم

1 باز در کوی مغان عاشق مستم جایی نی ز خویشم خبر و نی ز کسم پروایی

2 ای که رسوایی من میطلبیدی خوش باش که ز عشقت نتوان یافت چو من رسوایی

3 مست در دیر بهر نغمه که از عشق کشند دستی افشانم ازان حالت و کوبم پایی

4 خواریم بین که به بزم دگران باید شد آرزو گر شودم صحبت بزم آرایی

1 ما به میخانه پی دفع گناه آمده‌ایم یعنی از زهد ریایی به پناه آمده‌ایم

2 سر به کونین نیاریم فرو از دو قدح چو بگوییم پی حشمت و جاه آمده‌ایم

3 روی چون بر ره میخانه نهادیم مزن طعن بی‌راهی ما چونکه به راه آمده‌ایم

4 پیر میخانه مگر دست بگیرد به کرم ور نه در بحر ریا غرق گناه آمده‌ایم

1 هست رویت چون گل و خال لبت بالای او چون حریر آل کز عنبر بود تمغای او

2 مرغ دل را زان به سوی گلشن وصلت هواست تا نگردد رنجه خاک آن چمن در پای او

3 با قبای لاله گون در جلوه شد گویا که آب خورده در جوی جگر نخل قد رعنای او

4 از خیالش دیده و دل را بود نور و سرور زانکه گاهی دیده و گاهی دل آید جای او

1 گر چه دوش از داغ هجران آتشین تب داشتم سوز این آتش فزونتر بود کامشب داشتم

2 درد و ضعفم هر دو مهلک بود گر میآمدی پرسه را اسباب جان دادن مرتب داشتم

3 از تو و خود در زمان هجر و ایام فراق روح را بی‌قالب و بی‌روح قالب داشتم

4 گر تقرب جستم اندر شرب با مستان دیر عیب نبود چون به ایشان قرب مشرب داشتم

1 تو گشتی کج کلاه جمله شاهان غلط گفتم که شاه کج کلاهان

2 چه حسنست اینکه خون هر که ریزی نهد سر پیش رویت عذرخواهان

3 چو عشقت دعوی خونم نموده دو چشم خونفشانم شد گواهان

4 زنخدانت چو یابم بر کنم دل ز سیب روضه نی سیب سپاهان

1 حشمت جم رسد صبوح از کرم الاهیم جام جهان نماست مهر از می صبحگاهیم

2 ایکه به می فتاده و غرقه نیم عجب مدان جسم چو کاه برگ من بین و عذار کاهیم

3 شیخ ز عشق و باده ام طعنه زنان و طرفه آنک من به همین دو کار خود در دو جهان مباهیم

4 گر بورع ملک شوم پاک ز هر گناه و جرم جرم و گناه بس بود دعوی بی گناهیم

1 از من آواره در کویت فغانی مانده بی نشانی رفته و از وی نشانی مانده

2 خان و مان در کوی تو درباختم بنگر کنون خان و مان گم گشته و بی خانمان مانده

3 گر چه مردم در سر کوی وفا اینهم بس است طعنه گر بهر سگانت استخوانی مانده

4 ناسح افسانه فرهاد و مجنون شد دلم زانکه در هر کوی از وی داستانی مانده