ای به جلال تو شرف، قدرت ذوالجلال را از فلکی شروانی قصیده 1
1. ای به جلال تو شرف، قدرت ذوالجلال را
گشته کمال تو گوا، قادر پر کمال را
چهره با جمال تو، مایه دهد جمال را از فلکی شروانی قصیده 1
1. چهره با جمال تو، مایه دهد جمال را
غبغب چون هلال تو، بدر کند هلال را
نار است شعله شعله، رخ دلبرم ز تاب از فلکی شروانی قصیده 3
1. نار است شعله شعله، رخ دلبرم ز تاب
مار است عقده عقده، دو زلفش بر آفتاب
هیچ کس چاره ساز کارم نیست از فلکی شروانی قصیده 4
1. هیچ کس چاره ساز کارم نیست
چه کنم بخت سازگارم نیست
این دل چه دلست و این چه یار است از فلکی شروانی قصیده 5
1. این دل چه دلست و این چه یار است
کار من از این دو سخت زار است
آنکه ز شرم لطف او، آتش ناب آب شد از فلکی شروانی قصیده 6
1. آنکه ز شرم لطف او، آتش ناب آب شد
گمشده نعل مرکبش، افسر آفتاب شد
شب نباشد که فراق تو دلم خون نکند از فلکی شروانی قصیده 7
1. شب نباشد که فراق تو دلم خون نکند
وآرزوی تو مرا رنج دل افزون نکند
روز طرب رخ نمود روزه به پایان رسید از فلکی شروانی قصیده 8
1. روز طرب رخ نمود روزه به پایان رسید
رایت سلطان عید بر سر میدان رسید
تا به دل و جان مرا آفت جانان رسید از فلکی شروانی قصیده 9
1. تا به دل و جان مرا آفت جانان رسید
بس که ز جانان به من رنج دل و جان رسید
زهی ز جود تو زمانه مایل سور از فلکی شروانی قصیده 10
1. زهی ز جود تو زمانه مایل سور
خهی ز جاه تو جرم ستاره قابل نور
آن رخ رخشان و زلف عنبر افشانش نگر از فلکی شروانی قصیده 11
1. آن رخ رخشان و زلف عنبر افشانش نگر
و آن لب و دندان چون لؤلؤ و مرجانش نگر
رخ و زلف و لب و چشم و خط و خال تو ای دلبر از فلکی شروانی قصیده 12
1. رخ و زلف و لب و چشم و خط و خال تو ای دلبر
ز من بردند لهو و هوش و صبر و عیش و خواب و خور