قصاید در دیوان اشعار امامی هروی

1 ترک من چون طره عنبر شکن پرچین کند عرصه چین را ز چین طره مشگ آگین کند

2 مهر ما رافسای را بر نارون جولان دهد مار مهرانگیز را بر نسترن پرچین کند

3 نرگس سیرابش اندر باغ حسن از میل کفر هم گل بتخانه سازد هم ز سنبل چین کند

4 تا گلش را نافه ی مشک ختن بستر شود سنبلش را توده ی برگ سمن بالین کند

1 خنک آن دل که ز تیمار تو خرم گردد خرم آن سینه کز اندوه تو بی غم گردد

2 هر که را سینه ز اندوه تو بی غم نشود کی دل از تاب غم عشق تو خرم گردد

3 پرتو شمع جمالت چو پراکنده شود سایه زلف سیاهت چو مقسم گردد

4 نام هر ذره ازو؛ روز منور باشد لقب هر سر مو، زین شب مظلم گردد

1 یا ساقی الصبوح که پیک صبا رسید در دور دولت آی که نوبت بما رسید

2 خورشید را طلوع شد از معجر کلیم گر همدم مسیح نسیم صبا رسید

3 صبح دوم که زنده کند مرده را بدم با صدق اگر برفت کنون با صفا رسید

4 کیخسرو سپهر چنان تاخت در افق گرچه درین حصار کهن بارها رسید

1 شاه انجم چون ز برج جدی سر برمی‌زند شدت سرما دم از تأثیر اختر می‌زند

2 در سر گیتی سحاب از برف چادر می‌کشد در رخ گردون غمام از برق خنجر می‌زند

3 فرش گیتی را بخار از یشم تزئین می‌دهد طرح بستان را نسیم از سیم زیور می‌زند

4 مادر پیر جهان هر روز پشت دست ابر غیبت خورشید را بر روی خاور می‌زند

1 سلامی نجوم سما زو منور سلامی نسیم صبا زو معنبر

2 سلامی چو ارواح قدسی یکایک سلامی چو اجسام علوی سراسر

3 سلامی بسبع الثمانی مؤکد سلامی ز سبع السماوات برتر

4 سلاکی در او رونق حسن مدغم سلامی در او قوه عشق مضمر

1 تازه و خرمست چون رخ یار صحن گیتی ز رنگ و بوی بهار

2 دشت را از زمردست بساط کوه را پر زبرجدست کنار

3 گشت گوئی ز بیح مینا رنگ هست گوئی ز شاخ مرجان بار

4 آب و خاک چمن کز او خجلند آب حیوان و در دریا بار

1 هوای تو ای جنت رو چپرور فضای تو ای کاخ خورشید منظر

2 نظام جهان را چو عدلست موجب نجوم فلک را چو مهر است سرور

3 فروغ صفای تو بر صحن گیتی دهد طینت سنگ را لطف گوهر

4 نسیم هوای تو در جوف گردون کند مرکز خاک را گوی عنبر

1 دوش چون برزد سر از جیب افق بدر منیر زورق زرین شتابان گشت در دریای قیر

2 زورقی از نور و دریائی ز ظلمت، همچنانک رای دستور آورد بدخواه جاهش در ضمیر

3 دامن دریا، از آن دریا، چو دریا، پرگهر مرزع ایام از آن زورق، چو زورق، در مسیر

4 عزم عالیحضرتی کردم که از شوق ثناش در ریاض خلد آتش می شود جان ظهیر

1 وه که پیدا می کند هر دم ز روی روشنش فتنه ای در زلف شهر آشوب و چشم پر فنش

2 چشم او هر ساعت آبستن به روزی روشنست خط دستورست پنداری شب آبستنش

3 هر سحر پیراهنی در بر قبا کرد آسمان کافتابی سر بر آورد از ره پیراهنش

4 کشتگان غمزه را لعلش روان بخشد بلی لعل جان بخشد چو باشد آب حیوان معدنش

1 خیز ای کشیده حسن تو بر آفتاب خط کامد پدید بر مهت از مشک ناب خط

2 گوئی به پشت گرمی تاب و رخت کشید گردون ز تار زلف تو بر آفتاب خط

3 لعلت ز بهر نرگس خونخوار، تا نوشت بر دیده و دل من بی صبر و خواب خط

4 دائم خیال او بر چشمم چو، ساغریست کآرد بر قنینه بخون شراب خط