رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 در دیده دریا وشم آنجان جهان تا رسته دندان گهر کرد عیان

2 رفت از پی گوهر طلبیدن دل من با قافله ئی بسوی بحرین روان

1 تا بسته نگردد بکل ابواب حیات وز تن نشود منقطع اسباب حیات

2 امید توان داشت که آید بصفا از تیرگی محنت و غم آبحیات

1 گویند هنر مایه اقبال بود دانش سبب حل هر اشکال بود

2 من تجربه کردم از هنر نان خوردن برداشتن آب بغربال بود

1 تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت درد دل آزرده ز درمان بگذشت

2 چون ابر بهار از آنسبب گریانم کز گلشن ملک آن بت خندان بگذشت

1 آنها که درین رباط بی بنیادند در رهگذری بیکدیگر افتادند

2 دارند دل و دیده پر از آتش و آب وز مرکز خاکی گذران چون بادند

1 ای برده سر زلف تو از جای دلم و افکنده سر زلف تو بر پای دلم

2 درمان دلم لعل لبت گر نکند پس وای دلم وای دلم وای دلم

1 رفتی و شکیب از دل عشاق برفت نقش هنر از صفحه آفاق برفت

2 فضل وکرم از زمانه رفتند برون آن روز که طاهر بن اسحاق برفت

1 دریای وجود را یکی دان بمثل زو رفته بهر سوی هزاران جدول

2 تو راست نگر کانهمه در اصل یکیست از کژ نظری یکی دو بیند احوال

1 ای مونس چشم من خیال رخ تو وی دانه مرغ روحم خال رخ تو

2 چون عاشق مهجور پریشان از چیست زلفین تو چون یافت وصال رخ تو

1 یکچند چراغ آرزوها پف کن قطع نظر از جمال هر یوسف کن

2 زین شهد یک انگشت بکامت در کش از لذت اگر محو نگردی تف کن