رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 تا ماتم فرزند علی گشت پدید خون گشت دل کسیکه این قصه شنید

2 ناهید شکست چنگ و گیسو ببرید خون شفق از دیده خورشید چکید

1 گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست گفتن که بداست کار میخواره خطاست

2 گیرم که برآنچه کرد مأجور نگشت باری چو مطیع بود مأخوذ چراست

1 باد سحری دوش من و یک دو سه تن بودیم در آرزوی آنسرو چمن

2 گفتیم که آرد بر ما خاک درش باد سحر از میانه برخواست که من

1 چون نرکس تو غمزه جادو بگشود از جمله گلها قصب السبق ربود

2 سحرش بنگر که با همه مستی خویش در صبحدم آفتاب زردی بنمود

1 اسباب سعادات مرا مجتمع اند گفتار مرا اهل خرد مستمع اند

2 آهم نه گواهست بر استحقاقم ارباب هنر از که و مه مطلع اند

1 ای زاده خاطر من از تاب و توان بگرفته چو خورشید فلک جمله جهان

2 چون شمع بهر انجمن از زخم زبان آتش کنم افروخته از آب روان

1 هر کس که نصیحت بر او خوار بود وانکو ببدی خود گرفتار بود

2 پندش مده ار چند بود فرزندت یاری مکنش ور چه ترا یار بود

1 دردا که گل و موسم گلزار گذشت بلبل ز گلستان بسوی خار گذشت

2 خوشوقت کسی که از همه فار غبال عمرش بتماشای رخ یار گذشت

1 خورشید نماز شام چون روی تو دید کرد از تو حجاب و روی در پرده کشید

2 او را چو برانگونه شفق دید که رفت از چشم شفق در غم او خون بچکید

1 شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست و اندیشه این راه درازت ز چه خاست

2 چون کعبه صاحبنظران کوی تو بود آخر بسوی کعبه نیازت ز چه خاست