رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 تا یوسف عهد را بچاه افکندند از اوج سپهر حسن ماه افکندند

2 گو منطقه سپهر بگسل پس از این چون از سر خورشید کلاه افکندند

1 پندم بشنو که هر که این پند شنود شد حاصل عمر او بگیتی همه سود

2 هم زنگ غم از آینه دل بزدود هم گوی مراد از همه اقران بربود

1 بیوصل تو کار دل قوی با خلل است هجران تو رهزن بقا چون اجل است

2 رویت بصفا میان خوبان جهان چون ملت اسلام میان ملل است

1 تا ابن یمین از این جهان می نرود اندوه تواش از دل و جان می نرود

2 ممکن نبود آنکه رود از سر او سودای تو تا در سر آن می نرود

1 ناکس نشود بدون نوازی تو کس ناید بگه کار چناری از خس

2 شهباز طلب تا بط و غازت گیرد گز صعوه نیاید بجز از صید مگس

1 گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت در ملک چمن بخسروی رخ افروخت

2 زر را چو به پیکان دو سر جمع آورد زان بر سر دست خود بمسمارش دوخت

1 زلف تو که بازی مجازی نکند جز با دل عشاق تو بازی نکند

2 ایخسرو شیرین لب خوبان جهان فرمای که تا دست درازی نکند

1 گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل گویند رهد مردم فرزانه بعقل

2 عشقش ز درم آمد و گفتا با طنز مشهور بود مردم فرزانه بعقل

1 آویختم ایجان دلکی در کویت از طاق دو ابروت بیکتا مویت

2 تو جان منی و روشنست این همه را کز تست حیاتم و نبینم رویت

1 در حیرتم از روی تو ایماه چکل کآن صورت زیبا ز چه آبست وز گل

2 تا داد مرا حسن تو پروانه عشق چون شمع بسر میرودم دود ز دل