قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 یعلم الله که در وفا داری زان فزونم که در گمان آری

2 چشم آن دارم از فراست تو که مرا بی روش نپنداری

3 خود مبادا و گر بود جرمی هم تو گیری بغیر نگذاری

1 ای نفس سپیده دم جان دهمت بخدمتی گر بجناب حضرت آصف عهد بگذری

2 بحر سحائب کرم کان مواهب نعم مهر سپر مهتری اختر برج سروری

3 خواجه عماد ملک و دین آنکه بکلک درفشان کرد سپهر فضل پر کوکب دری دری

4 آنکه ز رای او بجان لمعه نیم ذره را از پی اقتباس شد مهر سپهر مشتری

1 مرا در خفیه دی میگفت یاری که بینم شاه را از تو غباری

2 چه گفتی باز گو تا هست باقی در آن حضرت مجال اعتذاری

3 بدو گفتم که تا اکنون جز اخلاص بحمدالله نکردم هیچ کاری

4 ولی گفتم ازو لایق نباشد پس از پیری شدن توزیع خواری

1 مکافات بدی کردن حلالست چو بی جرم از کسی بد دیده باشی

2 بدی با او بجای خویش باشد نکوئی کن که نیکو کرده باشی

1 دی معرف به پیش آصف عهد خواند فصلی ستوده که و مه

2 طمع خام او بر آنش داشت که مگر پخته کرد نان فره

3 خواجه را خود دهن بتحسینش همچو سوفار بود پر از زه

4 گفت ناگه معرف ای خواجه سبحه آفرین ز دست بنه

1 جهد کردیم بسی تا دو سه روزی ز حیات دم بر آریم بکام دل خود با یاری

2 عمر شد در سر این آرزو و دست نداد آنکه آید بکفم تازه گل بی خاری

3 من تهیدستم و آزاده چو سرو از پی آن ندهد سرو صفت شاخ امیدم باری

4 ای بسا یار که دارد ز پی کار جهان هر که دارد خردی بنده ندارد باری

1 ابن یمین منم که بآیات بینات در ملک نظم کرده ام اثبات داوری

2 در سخن برسته فضل ار بها کنم گردد عطاردم بدل و دیده مشتری

3 گر آمدی نبی ز پس مصطفی بخلق من بودمی بمعجزه شعر و شاعری

4 اما چو مصطفی در اعجاز مهر کرد این را کنون چه نام کنم جز که ساحری

1 هرگز این آسمان سرگردان بمرادم نمیکند دوری

2 هر سعادت که جست فی الحالم او ز طوری فکند با طوری

3 و آن شقاوت که بود طالب غیر بمنش ره نمود بر فوری

4 بارها بودم اندرین فکرت که چرا میکند چنین جوری

1 صاحب صاحبقران والا علاء ملک و دین مهترانرا داد دادی داد این کهتر بده

2 مانده ام چون مهره اندر ششدر رنج خمار بنده خود را خلاص از رنج این ششدر بده

3 چون بیایم در پی اینقطعه سوی بزم تو ساقی خود را بفرما کش یکی ساغر بده

4 خاطرم در مدح تو پرورد گوهر چون صدف چون توئی گوهر شناس انصاف این گوهر بده

1 چون رسد روزی به وقت خویشتن زحمت جستن چه بر خود می‌نهی

2 بی‌اجل چون کس نخواهد مُرد نیز پس چرا بر عجز و سستی تن دهی

3 رزق مقسومست لا ترحل به موت محتوم است لا تغفل بهی