قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 تا توانی ضمان مشو کس را کاولش بر دهد پشیمانی

2 و اوسط آن بود ملامت خلق و آخر اندر غرامتش مانی

1 چو روزگار بکام تو گشت و دولت یار بکوش تا دل آزرده ئی بدست آری

2 مباش یکنفس از کار خویشتن غافل مگر که فرصت امکان ز دست بگذاری

3 که آنکسیکه ز تو جست یاریی امروز روا بود که تو فردا طلب کنی یاری

1 صاحبا بنده را بخدمت تو پیش ازین بیش ازین محل بودی

2 بعنایت که داشتی با او پیش آزادگان مثل بودی

3 از شرف در پناه سایه تو همچو خورشید در حمل بودی

4 از تو تحسینش بود و احسان هم که گهی نیز در عمل بودی

1 من نخواهم خرید کبر کسی کاولش نطفه ئی بود مذره

2 و آخرش جیفه ئی شود قذره و او همه عمر حاصل عذره

1 هزار اهل مروت در آمدند از پای که هیچ سست قدم را نرفت پای از جای

2 گذر زگنبد گردان که نیست منزل عیش حذر ز مادر گیتی که هست حادثه زای

1 خسروا قدرت آن بینمت از لطف خدای که بکتان مدد از پرتو مهتاب دهی

2 بدل دشمن اگر خود بود از آهن و روی چون بهیبت نگری لرزش سیماب دهی

3 مده از دست کنون فرصت امکان چو ترا دست آن هست که داد دل احباب دهی

4 حسب حالم سخنی بس خوش و موجز یا دست عرضه دارم اگرم رخصت اطناب دهی

1 بقطع راه دراز امل غنی نشوی بر آستان قناعت مگر مقام کنی

2 مرو بعجب و تکبر بر آستانه خلق که زندگانی و عیشت همه حرام کنی

3 دو تای گاو بدست آوری و مزرعه ئی یکی امیر و دگر را وزیر نام کنی

4 بنان خشک و حلالی کزو شود حاصل قناعت از شکرین لقمه حرام کنی

1 دلا پاس این یکسخن گوش دار که دارد خواص دم عیسوی

2 چو دانی که انجام دولت بچیست بآغازش ار عاقلی نگروی

3 که از تو بکوه ار رسد نطق خوش جواب از صدا جز همان نشنوی

4 اگر بد کنی چشم نیکی مدار که گر خار کاری سمن ندروی

1 ایدل ز پی جهان چه پوئی وز زحمت جسم و جان چه جوئی

2 گر خار بگیردت سر دست بگذر ز گل ایفلان چه بوئی

3 رو دست تهی چو گربه می لیس چون سگ پی استخوان چه پوئی

4 چون بر تو نفس همی شمارند بی فکر مگو هر آنچه گوئی

1 با حریفان بر بساط دهر ای نیکوخصال راستی کن پیشه همچون سرو اگر آزاده‌ای

2 گر بکوشی در شرف ز آبا زیادت می‌شوی از موالید سه تا چون بهترین افتاده‌ای

3 ده‌هزارت خصم اگر باشد چو اندر حصن صبر خانه گیری خوش نشین کان جمله را استاده‌ای

4 تکیه کمتر کن بر آمال طویل ابن یمین جز برین عمر قصیرش چون بنا ننهاده‌ای