قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 بر میوه های نوبر بستانسرای طبع کردم بسان ماه بآئین صباغتی

2 دیوان من بخواه و بتدقیق در نگر نا کرده هیچ زرگر ازینسان صیاغتی

3 اکنون گذشت انکه کسی گاه نظم و نثر از من فصاحتی طلبد یا بلاغتی

4 صد شکر و صد سپاس کز اشغال روزگار داد ایزدم فراغت و نیکو فراغتی

1 یاد ایامی که دروی صاحب صاحبقران گاهگاهی التفاتی سوی چاکر داشتی

2 حاتم ثانی جلال ملک و دین کان کرم آنکه هر روزم ز روز رفته بهتر داشتی

3 گر هزاران غم رسیدی بر دل ابن یمین از دلش یکیک بدست مکرمت برداشتی

4 بیگنه با من ندانم تا شرنگ افشان چراست آنکه گفتاری بشیرینی چو شکر داشتی

1 با من پدر که مرقد او باد پر ز نور گفتا شنوده ئی که چه گفتست عاقلی

2 هر گه که از حوادث گردون دون نواز پیش آیدت ز نیک و بد کار مشکلی

3 یا در پناه همت صاحبدلی گریز یا التجا نمای باقبال مقبلی

1 گر تو بر سهل و ممتنع خواهی خویشتن را که مطلع یابی

2 شعر ابن یمین بدست آور کان همه سهل و ممتنع یابی

3 از لطائف هر آنچه نام بری در مطاویش مجتمع یابی

4 لفظها موجز و معانی را عرصه ئی نیک متسع یابی

1 چهار چیزست آئین مردم هنری که مردم هنری زین چهار نیست بری

2 یکی سخاوت طبعی چو دستگاه بود به نیکنامی دائم ببخشی و بخوری

3 دو دیگر آنکه دل دوستان نیازاری که دوست آینه باشد چو اندرو نگری

4 سه دیگر آنکه زبان را بوقت گفتن بد نگاهداری تا وقت عذر غم نخوری

1 با آنکه بی نصیبم از مال و جاه دنیا هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی

2 بر هیچکس دلم را حسرت نبود هرگز الا بر آنکه دارد با دلبری وصالی

1 گذر کن از ره لطف ای نسیم باد شمال بخاک درگه نوئین شهنشان کرتای

2 امیر عالم عادل که غیر او نرسید ز خسروان جهان کس درین سپنج سرای

3 به بی نظیری عنقا و همت شهباز بدلفریبی طاوس و فرخی همای

4 ز رهبری سعادت همانزمان که رسی بدان خجسته جناب ای نسیم روح افزای

1 ای زده صد طعنه شمع روی تو بر مشعله آتش افتاده ز تاب عارضت در مشعله

2 تا نمییابد فلک پروانه از شمع رخت بر نمیافروزد از خورشید خاور مشعله

3 از فروغ شمع رویت بزم میگیرد صفا افتد اندر سوز و تاب از رشک در بر مشعله

4 پرتوی از شمع رویت گر نگشتی آفتاب کی توانستی که بودی نورگستر مشعله

1 خدایگان فصیحان دهر ابن یمین توئی که هست فضایل ترا و همتانه

2 بریخت خون بسی ملحد این مه روزه ازو ملول جهانیست بنده تنها نه

3 بروز زحمت دق باشد و شب استسقا عوارضی که دوایش بجز مدارا نه

4 برای دفع مضرت برای هضم طعام بشرط آنکه به پنهان بود به پیدا نه

1 قطب سپهر مکرمت ای یافته دلم از جود تو چو ذره ز خور تاب زندگی

2 بر من که مرده بودم از احداث روزگار مهرت گشاد بار دگر باب زندگی

3 در خشکسال مکرمت ابر سخات زد بر تاب آتش جگرم آب زندگی

4 باز آر از آنشراب کهن شربتی بجام کآنست رکن اعظم اسباب زندگی