قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 فیلسوفی گفتم اندر خطه هندوستان حکمتی دیدم نوشته بر در بتخانه‌ای

2 گفتمش برگو چه حکمت هست گفتا آنکه بود آدمی چون بار شیشه چرخ چون دیوانه‌ای

1 فخر دین و ملک معنی ای ز نور رای تو رهروان عالم علوی هدایت یافته

2 عقل اول دست تدبیر ترا در کار ملک چون ید بیضای موسی با کفایت یافته

3 مفتی رأی جهان آرای تو در مشکلات هر جوابی را که گفته صد روایت یافته

4 صاحبا گویا نئی آگه که هست ابن یمین هر دم از دوران گردون صد نکایت یافته

1 گر تمتع ترا ز نقره و زر اینقدر بس که قابض آنی

2 یک سخن بیغرض ز من بشنو غم خود خور که سخت نادانی

3 چه نهی سیم و زر بدشواری تا خورد دشمنت بآسانی

4 گر مراد از زرت وجود زرست فرض کردم که سر بسر کانی

1 برای نعمت دنیا مکش مذلت خلق که نزد اهل خرد زین سبب خسی باشی

2 ز خون دیده غذا گر کنی از آن خوشتر که زیر منت احسان ناکسی باشی

3 اگر قبول کنی پند من از آن خوشتر و گر نه همچو سگان در بدر بسی باشی

1 ایدل برو مقلد احکام شرع باش کز یمن آن بعالم تحقیق وارسی

2 تقلید شرع نیز بتحقیق میکشد این را مثال با تو بگویم بپارسی

3 معنی یکسیت گر چه بصورت دو انداز آنک جز سی هزار نیست شمار هزار سی

1 انقدر از متاع دنیاوی که کفاف تو باشد ار طلبی

2 هم بفتوای عقل معذوری هم بقول محمد عربی

3 زین فزون گر طلب کنی چه بود روسبی خواهری و زن جلبی

1 خداوندا همیشه بود ما را کتان و صوف و کمخاو عتابی

2 زر و اجناس و غله اسب و استر ز پالانی و زینی و رکابی

3 کنون از جور چرخ ناسزاگار چنان گشتست حالم از خرابی

4 اگر سالی بجوئی در سرایم بجز غم هیچ مالی را نیابی

1 روزی ز بهر تجربه بگرفتم آینه دیدم نشان مرگ در آنجا معاینه

2 بگریستم بزاری زار از نهیب مرگ در حال بر زمین زدم از درد آینه

3 گفت آینه مرا چه زنی خیره بر زمین هرکس که زاد نیز بمیرد هر آینه

1 عزیزی مرا گفت بر گو چه حالست که تنها بسر میبری روزگاری

2 نه روزت بمجلس در آید حریفی نه شب در شبستان بود غمگساری

3 بدو گفتم ای نازنین یار مشفق ازین ره منه بر دل خویش باری

4 مصاحب نباید مگر بهر راحت چو زو رنج یابی نیاید بکاری

1 اگرچه رزق مقسوم است می‌جوی که خوش فرمود این معنی معزی

2 که یزدان رزق اگر بی‌سعی دادی به مریم کی ندا کردی که هزی