غزلیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ایصنم گلعذار ای بت سیمین ذقن ای شه خوبان چین ای مه هر انجمن

2 غمزه تو جان شکار طره تو دل شکن فتنه ملکی و دین آفت جانی و تن

3 حسن تو رشک بهار قد تو سرو چمن خال خوشت عنبرین زلف تو مشکین رسن

4 لعل تو گوهر نثار لفظ تو در عدن زلف تو پر تاب و چین جزع تو پر مکر و فن

1 تا بر سریر حسن تویی ماه‌چهره‌ای هستم ز عشق تو در شهر شهره‌ای

2 ز آن در شاهوار و بناگوش همچو سیم هستند در مقار نه ماهی و زهره‌ای

3 چون جزع دل‌فریب تو هرگز به جادویی نامد برون ز حقه افلاک مهره‌ای

4 چشم بد از تو دور که مانی به عمر خویش نقشی نبست چون تو و نگشاد چهره‌ای

1 من دوش بیخود یکنفس در کوی جانان آمدم بی زحمت تن ساعتی در عالم جان آمدم

2 هرچ آن حجاب راه بود از پیش دور انداختم ز آن پس مجرد همچو جان در پیش جانان آمدم

3 ترسم که نبود پاسبان از حال من آگه شود آگه کجا گردد که من از خویش پنهان آمدم

4 در هجر جانان مدتی با درد دل در ساختم دردم رسید اکنون بجان نزدیک درمان آمدم

1 عارضست آن یا گل سیراب بر برگ سمن قامتست این یا قد شمشاد یا سرو چمن

2 گفتم اندر وصف آنشیرین دهن رانم سخن خود سخن در وی نمیگنجد ز تنگی دهن

3 در دلم مهر رخ چون ماهش امروزی مدان سالها شد تا همی تابد سهیل اندر یمن

4 با رخش نوری ندارد چون چراغ نیمروز پرتو اینشمع زرین پیکر مینا لگن

1 چون ذره هوا میکند ای ماه ز هر سو دلها بتو خورشید رخ غالیه گیسو

2 بی روی تو گل خار بود اهل خرد را هر چند که در حسن کند جلوه بصد رو

3 دانی بچه رو ماه نو انگشت نمایست ز آنروی که شد جفت چنان طاق دو ابرو

4 با چین سر زلف تو در بوی فروشی دم جز بخطا می نزند نافه آهو

1 تا شدم آگاه از آن زنجیر زلف قیرگون از هوای او دلم افتاد در راه جنون

2 گر توئی ماه دو هفته پس نمیگوئی چرا همچو ماه نو بود حسن تو هر ساعت فزون

3 گنج حسنت را که مار مشک پیکر بر سرست چون بدست آرم که در مارت نمیگیرد فسون

4 شاید ار گویم که جانست آن پری پیکر که هست زلف او چون جیم و قامت چون الف ابرو چو نون

1 ای بخوبی عارضت ماه چکل مه چه باشد آفتاب از تو خجل

2 رسته دندانت در چشم منست قطره های اشک از آن شد متصل

3 دفع نتوان کرد عشقت را بعقل هیچکس خورشید ننداید بگل

4 روز محشر کس نپرداز بکس من در آنساعت بحسنت مشتغل

1 بمراد دل من گر بودم دسترسی نزنم تا بزیم بیرخ جانان نفسی

2 در سر من هوس زلف تو خوش سودائیست نرود سر برود ار سر ازینسان هوسی

3 هر چه در مستی عشق تو کنم خرده مگیر عاشق و مست کجا مینگرد پیش و پسی

4 نروم از سر کوی تو ببد گفت رقیب شبروان باز نه ایستند ببانگ عسسی

1 سحرگه آن صنم سرو قد شتاب زده درآمد از در ابن یمین شراب زده

2 عرق نشسته ز می بر عذار نازک او چنانکه بر ورق یاسمین گلاب زده

3 شکنج طره او بر رخش فتاده چنانک ز رأس عقده مشکین بر آفتاب زده

4 لبش چو دید دلم را کباب زآتش عشق نمک بگاه شکر خنده بر کباب زده

1 من ندیدم نشنیدم که بود در چمنی همچو بالای تو سروی و چو رخ نسترنی

2 چند از رسته دندان چو عقد گهرت صدفش جوهر فردی شده یعنی دهنی

3 تا گل عارضت اندر چمن حسن بود کی خوش آید بدلم یاسمنی یاسمنی

4 دگر از مادر ایام نزاید پسری چون تو یاقوت لبی سنگدلی سیمتنی