غزلیات ابن حسام خوسفی

1 سرو دلجویست یا شمشاد یا بالاست آن راست گویم هرچه من گویم از ان بالاست آن

2 ابرویت بر قامتت بالا نشینی می کند راستی کج می نشیند ابرویت با راستان

3 گفتمش : رویت به زیبایی دل از ما می برد گفت : هر چه روی زیبا می کند زیباست آن

4 گفت : بر خاک سر کویم چه ماوی کرده ای گفتم : آری خاک کویت جنه المأواست آن

1 دوش با زلفت به هم شوریده حالی داشتیم در سر از سودای ابرویت خیالی داشتم

2 خط ابروی کجت در چشم من پیوسته بود راست گویی در نظر شکل هلالی داشتم

3 گرچه با یاد دهانت عیش بر ما تنگ بود هر دم از شوق لبت شیرین مقالی داشتم

4 چند روزی پای بند کلبه ی آب و گلم من که همچون طایران سدره بالی داشتم

1 رخسار تو بی نقاب دیدن یک شب نتوان به خواب دیدن

2 رویی که حجاب آفتاب است کی شاید بی حجاب دیدن

3 در دیده ی ما خیال رویت چون مه بتوان در آب دیدن

4 در روی تو چشم خیره گردد نتوان رخ آفتاب دیدن

1 خط تو دایره ماهتاب را بگرفت به باغ عارض تو سبزه آب را بگرفت

2 ستاره چشم سر طرّه قمر پوشید به زیر سایه شب آفتاب را بگرفت

3 به شب ، جمال تو، گفتم ببینم اندر خواب خیال روی تو در دیده خواب را بگرفت

4 دلم ز فتنه ی چشم تو گر چه بود خراب غمت بیامد و ملک خراب را بگرفت

1 شب عیش است و ساقی با شراب ناب می‌آید ز عکس طلعت او شعلهٔ مهتاب می‌آید

2 شب اندوه و تنهایی مرا از مطلع دولت بشارت داد کان خورشید عالم‌تاب می‌آید

3 چو اندر دیده می‌آید خیال لعل میگونت به جای آبم از دیده همه خوناب می‌آید

4 برفت از نالهٔ من خواب خوش از دیدهٔ مردم الا ای مردم دیده ترا چون خواب می‌آید

1 گرچه بس منفعل از شرم گناه آمده‌ایم تکیه بر مرحمت لطف اله آمده‌ایم

2 دست در دامن ملاح عنایت زده‌ایم ما بدین بحر نه از بحر شناه آمده‌ایم

3 رقم جرم و گناه از صفحات عملم محو فرمای که بس نامه سیاه آمده‌ایم

4 دهن از سوز درون خشک و رخ از دیده پر آب به انابت بدرت با دو گواه آمده‌ایم

1 زیاده می کند آن چشم پرخمار خمار ز دل همی برد آن زلف بی قرار قرار

2 بخست غمزه ی تیز تو خانه ی چشمم که گفت دیده ی اهل نظر به خار بخار

3 چنان بسوخت شرار غم تو خرمن دل که می رسد به دماغم از آن شرار شرار

4 در انتظار مداوم به وعده ی فردا که نیست ممکن ازین چرخ بی مدار مدار

1 چو زلف خود فرو مگذار کارم که چون زلفت پریشان روزگارم

2 به یاد لعل شیرینت چو فرهاد بتلخی روزگاری می گذارم

3 بجز نقش رخت نیکو نیاید ز هر نقشی که نیکو می نگارم

4 نیارم بر زبان اورد نامت که گر یارم بشب خفتن نیارم

1 آن کجا شد کز تو گه گه مرحبایی داشتم در حریم کعبه ی کویت صفایی داشتم

2 دی گذشتی و نکردی التفاتی سوی من خود نگفتی دردمند مبتلایی داشتم

3 دوش ز آب دیده و از آتش دل تا سحر در میان آب و آتش ماجرایی داشتم

4 ناله ی شبگیر و آه سوزناکم نیم شب این همه رنج و عنا آخر ز جایی داشتم

1 ای خیال عارضت گلشن نگار چشم من رُسته شمشاد قدت در چشمه سار چشم من

2 گر خیالت دامن آب روان می بایدش گو بیا چون سرو بنشین بر کنار چشم من

3 چشم خوشخوابت به عیاری و شوخی می برد صبر و آرام دل خواب و قرار چشم من

4 وعده دیدار خویشم داده بودی پیش ازین آخر ای جان رحم کن بر انتظار چشم من