ابیات پراکنده دقیقی طوسی

1 من جاه دوست دارم کآزاده زاده ام آزادگان بجان نفروشند جاه را

1 ذره نماید بجنب قدر تو گردون قطره نماید به پیش طبع تو دریا

1 برخیز و بر افروز هلا قبله ی زردشت بنشین و بر افکن شکم قاقم بر پشت

2 بس کس که ز زردشت بگردیده، دگر بار ناچار کند روی سوی قبله ی زردشت

3 من سرد نیابم که مرا ز آتش هجران آتشکده گشتست دل و دیده چو چرخشت

4 گر دست بدل بر نهم از سوختن دل انگشت شود بیشک در دست من انگشت

1 می صافی بیارای بت که صافی است جهان از ماه تا آنجا که ماهی است

2 چو از کاخ آمدی بیرون بصحرا کجا چشم افکنی دیبای شاهی است

3 بیا تا می خوریم و شاد باشیم که هنگام می و روز مناهی است

1 چرخ گردان نهاده دارد گوش تا ملک مر ورا چه فرماید

2 زحل از هیبتش نمیداند که فلک را چگونه پیماید

3 صورت خشمش ار زهیبت خویش ذرّه ای را بدهر بنماید

4 خاک دریا شود بسوزد آب بفسرد نار و برق بشخاید

1 شب سیاه بدان زلفکان تو ماند سپید روز بپاکی رخان تو ماند

2 عقیق را چو بسایند نیک سوده گران که آبدار بود، با لبان تو ماند

3 ببوستان ملوکان هزار گشتم بیش گل شکفته برخسارگان تو ماند

4 دوچشم آهو و دو نرگس شکفته ببار درست و راست بدان چشمکان تو ماند

1 گویند صبر کن که ترا صبر بر دهد آری دهد ولیک بعمر دگر دهد

2 من عمر خویش را بصبوری گذاشتم عمری دگر بباید تا صبر بر دهد

1 ای امیر شاهزاده خسرو دانش پژوه ناپژوهیده سخن را طبع تدبیر آن بود

1 پریچهره بتی عیار و دلبر نگاری سرو قدّ و ماه منظر

2 سیه چشمی که تا رویش بدیدم سرشکم خون شدست و بر مشجر

3 اگر نه دل همی خواهی سپردن بدان مژگان زهر آلود منگر

4 وگر نه بر بلا خواهی گذشتن بر آتش بگذر و بردرش مگذر

1 چگونه بلائی که پیوند تو نجویی بد است و بجویی بتر

2 شبی بیش کردم چگونه شبی همی از شب داج تاریک تر

3 درنگی که گفتم که پروین همی نخواهد شد از تارکم زاستر