ابیات پراکنده دقیقی طوسی

1 ملک آن یادگار آل دارا ملک آن قطب دور آل سامان

2 اگر بیند بگاه کینش ابلیس ز بیم تیغ او بپذیرد ایمان

3 بپای لشکرش ناهید و هرمز به پیش لشکرش مریخ و کیوان

1 چشم تو که فتنه ی جهان خیزد ازو لعل تو که آب خضر می ریزد ازو

2 کردند تن مرا چنان خوار که باد می آید و گرد و خاک می بیزد ازو

1 شود خون جگر از دل چکیده که آب آتشین آید ز دیده

1 ملک بی ملک دار باشد، نی ور بود پایدار باشد، نی

2 بی شهنشه بنای ملک جهان محکم و استوار باشد، نی

3 خله ای را که بی خداوندست کار او برقرار باشد، نی

4 شهر را هیچ حامی و هادی چون شه و شهریار باشد، نی

1 در افکند ای صنم ابر بهشتی زمین را خلعت اردیبهشتی

2 زمین برسان خون‌آلود دیبا هوا برسان نیل اندود مِشتی

3 به طعم نوش گشته چشمه آب به رنگ دیده آهوی دشتی

4 بهشت عدن را گلزار ماند درخت آراسته حور بهشتی

1 جهانا همانا فسونی و بازی که بر کس نپایی و با کس نسازی

1 دریغا میر بونصرا دریغا که بس شادی ندیدی از جوانی

2 ولیکن راد مردان جهاندار چو گل باشند کوته زندگانی

1 کاشکی اندر جهان شب نیستی تا مرا هجران آن لب نیستی

2 زخم عقرب نیستی بر جان من گر ورا زلف معقرب نیستی

3 ور نبودی کو کبش در زیر لب مونسم تا روز کوکب نیستی

4 ور مرکب نیستی از نیکویی جانم از عشقش مرکب نیستی

1 من بر آنم که تو داری خبر از راز فلک نه بر آنم که تو از راز رهی بی خبری

2 تا ز گفتار جدا باشد پیوسته نگار تا ز دیدار بری باشد همواره پری

3 نیکخواه تو ز گفتار بدی باد جدا بدسگال تو ز دیدار بهی باد بری

1 ز دو چیز گیرند مر مملکت را یکی پرنیانی یکی زعفرانی

2 یکی زر نام ملک بر نبشته دگر آهن آب دادهٔ یمانی

3 که را بویهٔ وصلت ملک خیزد یکی جنبشی بایدش آسمانی

4 زبانی سخنگوی و دستی گشاده دلی همش کینه همش مهربانی