ابیات پراکنده دقیقی طوسی

1 مدیح تا به بر من رسید عریان بود ز فرّ و زینت من یافت طیلسان و ازار

1 تو آن شبرنگ تازی را به میدان چون برانگیزی عدو را زود بنوردی بدان تیغ بلاگستر

2 به اندک روزگار ای شه دو چیزم داد بخت تو یکی لفظی خرد رتبت دوم طبعی سخن‌گستر

1 من اینجا دیر ماندم خوار گشتم عزیز از ماندن دایم شود خوار

2 چو آب اندر شَمَر بسیار ماند زُهومت گیرد از آرام بسیار

1 که را رودکی گفته باشد مدیح امام فنون سخن بود ور

2 دقیقی مدیح آورد نزد او چو خرما بود برده سوی هَجَر

1 زان مرکّب که کالبد از نور لیکن او را روان و جان ازنار

2 زان ستاره که مغربش دهنست مشرق او را همیشه بر رخسار

1 بزلف کژّ ولیکن بقدّ و قامت راست به تن درست و لیکن بچشمکان بیمار

2 اگر سر آرد یار آن سنان او نشگفت هر آینه چو همه خون خورد سر آرد بار

1 تو آن ابری که ناساید شب و روز ز باریدن چنانچون از کمان تیر

2 نباری بر کف دلخواه جز زر چنانچون بر سر بدخواه جز بیر

1 ای کرده چرخ تیغ ترا پاسبان ملک وی کرده جود کفّ ترا پاسبان خویش

2 تقدیر گوش امر تو دارد ز آسمان دینار قصد کفّ تو دارد ز کان خویش

1 نگه کن آب و یخ در آبگینه فروزان هر سه همچون شمع روشن

2 گدازیده یکی دو تا فسرده بیک لون این سه گوهر بین ملون

1 زان تلخ میی گزین که گرداند نیروش روان تلخ را شیرین

2 از طلعت او هوا چنان گردد کز خون تذرو سینه ی شاهین

3 استاد شهید زنده بایستی وان شاعر تیره چشم روشن بین

4 تا شاه مرا مدیح گفتندی ز الفاظ خوش و معانی رنگین