شکوائیه در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 در دستبرد نظم، ز دوران گزینه ام گردون به صد قران ننماید قرینه ام

2 من خضرخان تاج دهم در جهان نطق خضرست رشگ خورده لفظ کمینه ام

3 سیمرغ فارغم که نه دانه خورم نه آب ایمه چه دانه نی بچه مرغ دینه ام؟

4 یا خود نداشت حوصله دهر زقه ام حاصل نشد ز خرمن ایام چینه ام

1 منم آنکس که شادی را سر و کاری نمی بینم به عالم خوشدلی را روز بازاری نمی بینم

2 درختی طرفه شد عالم که من چندانکه می جویم بجز اندوه و اندیشه برو باری نمی بینم

3 جوانی گلستان خرم و تازه است و من هرگز گلی زین گلستان تازه بی خاری نمی بینم

4 درین دوران دل خرم بدان آوازه می ماند کزو جز نام و آوازه من آثاری نمی بینم

1 کار عالم سست بنیاد آمدست آسمان را پیشه بیداد آمدست

2 هر کجا زیر فلک صاحب دلی است نیک نیک از غم به فریاد آمدست

3 ای خوشا آن کس که او را در جهان یا دمی خوش یا دلی شاد آمدست

4 حاصل خاک آنچه هست از خشک و تر چون ببینی جمله بر باد آمدست

1 خرمی رو در کشیدست از جهان وز میان برداشت انصاف آسمان

2 عیش را لذت نماند چون برفت خرمی از دست و انصاف از میان

3 نیست در شش گوشه عالم دلی کو بود از صدمه غم در امان

4 ربع خاکی سر به سر وحشت گرفت کس ز آسایش نمی یابد نشان

1 فلک را عهد بس نااستوار است همه کار جهان ناپایدارست

2 بیا کس کز پی یک روزه راحت بمانده روز و شب در انتظارست

3 هوایی دارد و آبی زمانه که با طبع طرب ناسازگارست

4 رفیق یک نشاطش صد نهیب است رقیب یک گلش صد نوک خارست

1 با شبروان شدم به در یار نیم شب جستم بسوی حضرت او بار نیم شب

2 در گر چه آهنین بدو مسمار آتشین آهم نه در گذاشت نه مسمار نیم شب

3 خورشید بود قافله سالار آسمان بربست رخت قافله سالار نیم شب

4 شب را هزار طره فزون بود و کس ندید بی آه سرد از آن همه یک تار نیم شب

1 هر کو ز نژاد آدم افتاد شادی به نصیب او کم افتاد

2 بنمای دلی که او درین دور از صدمه غم مسلم افتاد

3 زخمی که زمانه بر دلم زد افزون ز هزار مرهم افتاد

4 چون خوش بود ای عجب دل آنک؟ در یک سالش دو ماتم افتاد

1 عهدیست تا نصیبه ما از جهان غم است حال دل از فلک چو فلک نیک بر هم است

2 در عالم از فراغت خاطر اثر نماند آری مگر فراغت از آن سوی عالم است؟

3 در مدت جوانی و در عهد کودکی ما را چه روز رنج و چه هنگام ماتم است؟

4 در بر مراد خویش یکی دم نمی زند از بس که با حوادث ایام درهم است

1 گفتم که به زیرکی تمامم شاید که خرد بود غلامم

2 هر چند که توسن است گردون از دانش من شدست رامم

3 از جهد و کفایت من است این کز چرخ بر آمدست کامم

4 وز غایت عقل و کاردانی انگشت نمای خاص و عامم

1 هیچ کس را رنج خاطر در جهان حاصل مباد وز فراق دوستان کار کسی مشکل مباد

2 هیچ رنجی نیست بر دل بتر از رنج فراق هیچ کس را یارب این رنج از جهان بر دل مباد

3 عقل مردم کم شود در کار فرقت هر زمان این چنین شربت نصیب مردم عاقل مباد

4 در بلا منزل گرفت آنکس که ماند اندر فراق هیچ نازک طبع را اندر بلا منزل مباد