مقطعات در دیوان اشعار شیخ بهایی

1 ساز بر خود حرام، آسایش که فراغت طریق مردی نیست

2 پا بفرسای در ره طلبش پا همین بهر هرزه گردی نیست

1 جای دگر نماند، که سوزم ز دیدنت رخساره در نقاب ز بهر چه می‌کنی؟

1 یکی دیوانه‌ای را گفت: بشمار برای من، همه دیوانگان را

2 جوابش داد: کاین کاریست مشکل شمارم، خواهی ار فرزانگان را

1 نقض کرم است آن که قدرش در حوصلهٔ امید گنجد

1 هرچه در عالم بود، لیلی بود ما نمی‌بینیم در وی، غیر وی

2 حیرتی دارم از آن رندی که گفت چند گردم بهر لیلی گرد حی

3 ای بهائی، شاهراه عشق را جز به پای عشق، نتوان کرد طی

1 به بازار محشر، من و شرمساری که بسیار، بسیار کاسد قماشم

2 بهائی، بهائی، یکی موی جانان دو کون ارستانم، بهائی نباشم

1 می‌کشد غیرت مرا، غیری اگر آهی کشد زانکه می‌ترسم که از عشق تو باشد آه او

1 گذشت عمر و تو در فکر نحو و صرف و معانی بهائی! از تو بدین «نحو»«صرف» عمر، «بدیع» است

1 مستان که گام در حرم کبریا نهند یک جام وصل را دو جهان در بها دهند

2 سنگی که سجده‌گاه نماز ریای ماست ترسم که در ترازوی اعمال ما نهند

1 مبارک باد عید، آن دردمند بی‌کسی را که نه کس را مبارکباد گوید نه کس او را