جاء البرید مبشرا من بعد ما طال از شیخ بهایی غزل 1
1. جاء البرید مبشرا من بعد ما طال المدا
ای قاصد جانان تو را صد جان و دل بادا فدا
ای خاک درت سرمهٔ ارباب بصارت از شیخ بهایی غزل 1
1. ای خاک درت سرمهٔ ارباب بصارت
در تأدیت مدح تو خم، پشت عبارت
به عالم هر دلی کاو هوشمند است از شیخ بهایی غزل 3
1. به عالم هر دلی کاو هوشمند است
به زنجیر جنون عشق، بند است
بگذر ز علم رسمی، که تمام قیل از شیخ بهایی غزل 4
1. بگذر ز علم رسمی، که تمام قیل و قال است
من و درس عشق ای دل! که تمام وجد و حال است
دلا! باز این همه افسردگی چیست؟ از شیخ بهایی غزل 5
1. دلا! باز این همه افسردگی چیست؟
به عهد گل، چنین پژمردگی چیست؟
آنانکه شمع آرزو در بزم عشق افروختند از شیخ بهایی غزل 6
1. آنانکه شمع آرزو در بزم عشق افروختند
از تلخی جان کندنم، از عاشقی واسوختند
دگر از درد تنهایی، به جانم یار از شیخ بهایی غزل 7
1. دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید
یک گل ز باغ دوست، کسی بو نمی‌کند از شیخ بهایی غزل 8
1. یک گل ز باغ دوست، کسی بو نمی‌کند
تا هرچه غیر اوست، به یک سو نمی‌کند
آنها که ربودهٔ الستند از شیخ بهایی غزل 9
1. آنها که ربودهٔ الستند
از عهد الست باز مستند
عهد جوانی گذشت، در غم بود و از شیخ بهایی غزل 10
1. عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود
نوبت پیری رسید، صد غم دیگر فزود
نگشود مرا ز یاریت کار از شیخ بهایی غزل 11
1. نگشود مرا ز یاریت کار
دست از دلم ای رفیق! بردار
آتش به جانم افکند، شوق لقای از شیخ بهایی غزل 12
1. آتش به جانم افکند، شوق لقای دلدار
از دست رفت صبرم، ای ناقه! پای بردار