قصاید ازرقی هروی

1 دوش تا روز فراخ آن صنم تنگ دهان رخ چون لاله همی داشت ز می لاله ستان

2 رخ او لاله ستان بود و سر زلفک او زنگیان داشت ستان خفته بر آن لاله ستان

3 گاه پیوسته همی گفت غزلهای سبک گاه آهسته همی خورد قدحهای گران

4 نافه ها یافت ازو خانه پر از مشک سیاه باغها دید ازو دیده پر از سرو روان

1 مبارکی و سعادت نمود روی بشاه از آن مبارک و مسعود تحفهای زاله

2 چه تحفه ایست ؟ یکی فر خجسته فرزندست موافقان را شادی فزای و انده کاه

3 بشهریاری و شاهی تمام نسبت او زهر دو روی نسب شهریار و زادۀ شاه

4 نه پادشاه چنو بیند از فراز و نشیب نه شهریار چنو یابد از سپید و سیاه

1 مگر که زهره و ما هست نعت آن دلخواه که با سعادت زهره است و باطراوت ماه

2 سعادتی که همه در روان گشاید طبع طراوتی که همه بر خرد ببندد راه

3 اگر چه در نسب آدم آفتاب نبود تو آفتابی و هست آسمان تو خر گاه

4 بشکل مار و برنگ زمردست یقین سیاه زلف و خط سبزت ، ای بت دلخواه

1 بمژده خواستی آن نور چشم و راحت جان بر من آمد پروین نمای و ماه نشان

2 نهفته انجم او در عقیق عنبر بوی شکسته سنبل او در سهیل مشک افشان

3 درست گفتی بر مه بنفشه کاشت همی شکسته سنبل آن آفتاب ترکستان

4 بزیر سنبل مشکین او همی رفتند هزار دل بخروش و هزار جان بفغان

1 مهرگان نو در آمد ، بس مبارک مهرگان فال سعد آورد و روز فرخ و بخت جوان

2 ملحم دینارگون پوشید باغ مشکبوی زان سپس کش فرش و کسوت بود برد و پرنیان

3 برگ چون دینار زراندود شد بر شاخسار آب چون سوهان سیم اندود شد در آبدان

4 تا چو سرما خورده مردم زرد و لرزان شد درخت همچو کانونی پراخگر گشت نار از ناردان

1 آسمان گون قرطه پوشید،آن چو ماه آسمان مهر چهر آمد بنزد بنده روز مهرگان

2 خواب چشم نر گسینش در سحر سحر آزمای تاب زلف عنبرینش بر سمن سنبل فشان

3 زلف و چشم او همی آشفته کردی جان و دل آن یکی آشوب دل بود ، این یکی آشوب جان

4 چون لب و دندان او شد اشک چشم من درست ناردان بر روی لؤلؤ ، لؤلؤ اندر ناردان

1 چو کوس عید ز درگه بکوفتند پگاه پگاه رفت بعید آن نگار زی درگاه

2 بشاخ سوسن آزاد برفگنده قبا ببرگ سنبل خوشبوی بر نهاده کلاه

3 بهر زمین که بر افگنده سایۀ رخ و زلف گل سپید بر و توده گشت و مشک سیاه

4 ز روی و قدش بر سرو ماه پیدا شد بجوشن اندر سرو و بمغفر اندر ماه

1 در سپهر دولت آمد کامجوی و کامران از شکار خسروی آن آفتاب خسروان

2 آسمان داد و همت ، آفتاب تاج و تخت نور جان میر جغری ، شمع شاه الب ارسلان

3 مفخر سلجوقیان ، شمشیر میرالمؤمنین شمس دولت ، زین ملت ، کهف امت ، شه طغان

4 خون و آتش در بلارگ ، زهر و باد اندر خدنگ کوه و گردون در جنیبت ، ابر و دریا در سنان

1 پریرخی که ز شرمش نهان شدست پری پری مثال نهان گشت و شد ز مهر بری

2 عیان بدیده گر او را نبینی آن نه عجب که گر پریست چنین آمدست رسم پری

3 گر آبگینه پری را ببیندی بدرست روان فدا کنمی پیش آبگینه گری

4 پریست ، گرنه پری چاکرویست بحسن فری کسی که پری چاکرویست ، فری

1 بگداخت آبگینۀ شامی در آبدان وز آب چشم ابر بخندید بوستان

2 با چشم پر سرشک اندر هوا نهاد میغی برنگ قیر ز دریای قیروان

3 گر آسمان ز میغ بپوشید باک نیست گر آب چشم ابر زمین شد چو آسمان

4 از بسکه بر بهشت فزونیست باغ را رضوان همی حسد برد اکنون ز باغبان