رباعیات در دیوان اشعار آذر بیگدلی

1 تا دیدمت ای شمع شب افروز، مرا سوزی است که، جان سوزد، از آن سوز مرا

2 یک روز چرا نمی نشینی با من؟! آخر ننشاندی تو باین روز مرا؟!

1 آن مرغ، که ناله همنفس بود او را در کنج قفس، باغ هوس بود او را

2 شد نغمه سرای طرف باغ، اما کو؟ آن ناله، که در کنج قفس بود او را؟!

1 طوفان، سرو سر کرده ی اصحاب وفا از بسکه ز گردش فلک دید جفا

2 آسود چو در خاک نجف، آذر گفت: «طوفان در دریای نجف شد ز صفا»

1 امروز چو عارت آید از صحبت ما وز ننگ نباشدت سر الفت ما

2 فردا چو نشینی بسر تربت ما شکرانه ی آن یاد کن از حسرت ما

1 ای اهل وطن! آرزوی روی شما داریم و نداریم گذر سوی شما

2 ما خود پی کار خود گرفتیم، ولی مسکین دل ما که ماند در کوی شما

1 در صبحدمی که کردمی نافله ها شد سوی جنان روان ز جان قافله ها

2 دیدم بیکی چشم زدن کاشان را از زلزله شد عالیه ها، سافله ها

1 از تو، دل غم کشیده دارد گله ها وین جان بلب رسیده، دارد گله ها

2 نی نی ز تو نور دیده، جای گله نیست؛ من از دل و، دل ز دیده دارد گله ها!

1 دور از تو شبی در اثر زاری‌ها دیدم ز تو در خواب بسی یاری‌ها

2 زان شب دگرم خواب نه، سبحان الله یک خواب وز پی این همه بیداری‌ها؟!

1 بگداخت تنم ز آتش تب امشب جانم ز غمش رسده بر لب امشب

2 بگذشت ز من یار، چو هر روز امروز؛ ز آن میگذرد بمن، چو هر شب امشب

1 مرغ دل من، که بود دست آموزت؛ غلطید بخون، ز ناوک دلدوزت

2 با ما روزی گر بشب آری چه شود؟! شکرانه ی اینکه نیست چون شب روزت