قصاید در دیوان اشعار آذر بیگدلی

1 ای سوده بر در تو جبین مه، سر آفتاب؛ ناز تو هم بماه رسد هم بر آفتاب

2 در صحن باغ سروی و، برطرف بام ماه؛ در انجمن چراغی و، در منظر آفتاب

3 زان خط نشانه یی است، بهر شهر غالیه ؛ زان رخ نمونه یی است، بهر کشور آفتاب

4 از نسبت رخ تو، که ماهی است مهروش شد نوربخش ماه و ضیا گستر آفتاب

1 دریغا که با خود ندیدم مصاحب رفیقی موافق، انیسی مناسب

2 رفیقی که پرسد غمم در مکاره انیسی که جوید دلم در مصائب

3 کسانی که با من زنند از وفا دم ز اهل وطن، یعنی اهل مناصب

4 همه در دیار جفا کرده مسکن همه از طریق وفا گشته هارب

1 ای داده نخل قد تو بر، ماه و آفتاب و افگند سایه خد تو بر ماه و آفتاب

2 بویی چو بوی تو، نه مگر مشک و غالیه؛ رویی چو روی تو، نه، مگر ماه و آفتاب!

3 مالد بخاک راه تو رو، عنبر و عبیر ساید بنقش پای تو سر ماه و آفتاب

4 تا بر دمید اختر حسنت، نمی کنند بر آفتاب و ماه نظر ماه و آفتاب

1 گفتا سحر غلام که: زین کرده یار اسب اینک ز شهر راند برون شهریار اسب

2 افتادم از پیش، که عنان گیرمش ز ناز نگذارد افگند بسر من گذار اسب

3 گویی بباغ و راغ کشیدی دلش که صبح چیند گل و، چراند در لاله زار اسب

4 یا سرخوش از شراب صبوحی، کباب خواست؛ در زیر زین کشید بشوق شکار اسب

1 دگر صبح است و بلبل نغمه خوان است ز حسن گل هزارش داستان است

2 زمین، از رنگ لاله، لعل پوش است؛ هوا، از بوی گل عنبر فشان است

3 نخفتم دوش، تا وقتی که دیدم نسیم صبحدم دامن کشان است

4 چنان شد از شمیمش عطر پرورد که پنداری مشامم عطردان است

1 از دست من کشید گه عهد یار دست بر هیچ کس نیافت چو من روزگار دست

2 گفتم: بیار دست، که بندیم عهد نو بد عهد بین، نداد بدستم ز عار دست

3 دست ردم بسینه نهاد، آنکه شد قرار کز یاریم نهد بدل بیقرار دست

4 در عشق او، ز پند کسانم چه فایده؟! وقتی که برده پنجه ز عشقم ز کار دست!

1 منم که کرد فلک کشت زندگیم حصاد منم که داد زمین خاک هستیم بر باد

2 مرا پدر بود آن مادر، این که می شنود اگر از آن کنم افغان، وگر ازین فریاد؟!

3 وگر ز من شنود کس، چگونه بشمارم شکایتی که نهایت نداردش تعداد؟!

4 هم، آن بخون دلم داد از ستم عادت؛ هم، این بشیر غمم کرد از جفا معتاد!

1 نخست آینه‌ای بهر دیدن خود خواست قرار کار، به خلق سرای امکان داد

2 به عقل آیه والایی دو عالم خواند به عرش، پایهٔ بالایی نه ایوان داد

3 ز مرحمت، به طربگاه هشتمین ایوان ضیاء مشعلهٔ اختران تابان داد

4 ز هفت منظر دیگر، به هفت سیاره؛ خجسته منزلی از ماه تا به کیوان داد

1 الا ای معنبر شمال مورد که جسم لطیفی و روح مجرد

2 گهی از دمت، دلگشایی معاین؛ گه از مقدمت، جانفزایی مشاهد

3 هم از تست، روی شگرفان مصفا؛ هم از تست، موی عروسان مجعد!

4 ز انفاست، ای مایه ی زندگانی؛ که قصر حیوة از تو باشد مشید