باب پنجاهم: در ختم كتاب در مختارنامه عطار نیشابوری

1 دل میبینم عاشق وآشفته ازو جان هر نفسی گلی دگر رُفته ازو

2 شکر ایزد را که آنچه در جان من است در گفت نیاید این همه گفته ازو

1 یا رب ز خور و خفت چه میباید دید وز تهمت پذرفت چه میباید دید

2 بسیار بگفتم و نمیداند کس تا خود پس ازین گفت چه میباید دید

1 تا بود مجال گفت، جان، دُرها سفت وز گلبن اسرار یقین، گلها رُفت

2 جانا! جانم میزند از معنی موج لیکن چه کنم چو مینیاید در گفت

1 در هر سخنی که سر بدان آوردم تا سر ننهم دران سخن سرکردم

2 آخر چه دلی بود که آن خون نشود دردش نکند این سخن پُر دردم

1 بر دل ز هوا اگر چه بند است تُرا بنیوش سخن که سودمند است تُرا

2 خود یک کلمه است جمله پند است تُرا گر کار کنی یکی، پسند است تُرا

1 بس دُرِّ یقین که میبسفتم با تو آگاه شوی که من نخفتم با تو

2 مگذر به گزاف سرسری از سر این باری بندیش تا چه گفتم با تو

1 جانم دُرِ این قلزم بیپایان سفت عقلم گل این طارم سرگردان رُفت

2 از بهر خدا تو نیز انصاف بده کاین شیوه سخن خود به ازین نتوان گفت

1 آن را که ز سلطان یقین تمکین نیست گو از بر من برو که او را دین نیست

2 دریای عجایب است در سینهٔ من لیکن چه کنم که یک عجایب بین نیست

1 ای خلق فرو مانده کجایید همه وز بهر چه مشغول هوایید همه

2 عطار چو الصّلاءِ اسرار بگفت گر حوصله دارید بیایید همه

1 دیدی که چِه‌ها با منِ شیدا کردی یکباره مرا بی سر و بی پا کردی

2 سهل است از آنِ من، ولی با دگران زنهار چنان مکن که با ما کردی