باب پنجاهم: در ختم كتاب در مختارنامه عطار نیشابوری

1 جمشید یقین شدم ز پیدایی خویش خورشید منور از نکورایی خویش

2 در گوشهٔ غم با دل سودایی خویش بردم سبق از جهان به تنهایی خویش

1 رفتم که زبان را سر انشا بنماند جان نیز در انوارِ تجلی بنماند

2 ناگفته درین شیوه میانِ فضلا دعوی کنم این که هیچ معنی بنماند

1 دل نیست که نور حق بر او تافته نیست جان نیست که این حدیث دریافته نیست

2 آن قوم که دیبای یقین بافتهاند دانند که این سخن فرا یافته نیست

1 ای دل به سخن مثل محال است تُرا سبحان اللّه! این چه کمال است تُرا

2 چون بر تو حرام است سخن گفتن ازانک این نیست سخن سِحرِ حلال است تُرا

1 موج سخنم ز اوج پروین بگذشت وین گوهر من زطشت زرین بگذشت

2 نتوان کردن چنین سخن را تحسین کاین شیوه سخن ز حد تحسین بگذشت

1 اینها که ز نظم و نثرِ خود میلافند میپنداری که موی میبشکافند

2 نه از سرِ قدرت است کز جان کندن هر یک به تکلّف سخنی میبافند

1 خورشید چو رخ نمود انجم برخاست فریاد ز جان و دل مردم برخاست

2 شعر دگران چه میکنی شعر این است دریا چو پدید شد تیمم برخاست

1 در وقت بیان،‌عقل سخن سنج مراست در وقت معانی دو جهان گنج مراست

2 با این همه یک ذرّه نیم فارغ از آنک گر من منم و اگر نیم رنج مراست

1 تا کی سخن لطیف نیکو گویم تا چند ز جان و نفس بدخو گویم

2 چون نیست کسی که راز من بنیوشد در دل کشتم تا همه با او گویم

1 تا روی چو آفتاب دلدار بتافت در یک تابش جملهٔ اسرار بتافت

2 گفتم‌:همه کار در عبارت آرم خود گنگ شدم چو ذرهای کار بتافت