باب پنجاهم: در ختم كتاب در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گلهای حقیقت بنرُفتیم یکی دُرهای طریقت بنسفتیم یکی

2 از بسیاری که راز در دل داریم بسیار بگفتیم و نگفتیم یکی

1 چون چنگ، همه خروش میباید بود چون بحر،‌هزار جوش میباید بود

2 ای هم نفسان بسی بگفتیم و شدیم زیرا که بسی خموش میباید بود

1 از نادره، نادر جهانیم امروز اعجوبهٔ آخر الزّمانیم امروز

2 سلطان سخن نشسته بر مسند فقر ماییم که صاحب قرانیم امروز

1 در فقر دلم عزم سیاهی دارد قصد صفتی نامتناهی دارد

2 در ظلمت ازان گریخت چون مردم چشم یعنی که بسی نور الاهی دارد

1 درویشی را به هر چه خواهی ندهم وین ملک به ماه تا به ماهی ندهم

2 چون صحت و امن و لذت علمم هست تنهای را به پادشاهی ندهم

1 که کرد چو بازی مگسی را هرگز وین عز نبودست خسی را هرگز

2 آن لطف که با ناکس خود میکند او میبرنتوان گفت کسی را هرگز

1 عیسی چو شرابِ لطف در کامم ریخت بارانِ کمال بر در و بامم ریخت

2 چون جان و جهان زخویش کردم خالی خضر آبِ حیات خواست در جامم ریخت

1 گه یک نفسم هر دوجهان میگیرد گه یک سخنم هزار جان میگیرد

2 چندان که ز دریا دلم آب حیات بر میکشم آب جای آن میگیرد

1 از دفترِ عشقم ورقی بنهادم وز درس وجودم سبقی بنهادم

2 هر چند که آفتاب در دل دارم همچون گردون بر طبقی بنهادم

1 آمد دلم و کام روا کرد و برفت از نقل جهان طعم جدا کرد و برفت

2 طعم همه چیزها به تنهایی خورد پس نقل به منکران رها کرد و برفت