باب چهل و ششم: در معانیی كه تعلّق به صبح دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ای صبح به یک نَفَس سبق چون بُردی روشن به شبِ تیره شبیخون بُردی

2 دعوی کردی که صادقم دم دادی کاذب بودی به خنده بیرون بُردی

1 وقت است که ساقی سرِ می بگشاید مطرب ره چنگ و دم نی بگشاید

2 تاروی چو خورشیدِ تو نَبْوَد به صبوح کارم به کلیدِ صبح کی بگشاید

1 امشب که مرا نه تاب و نه تب بودست با یار به هم جامِ لبالب بودست

2 ای صبح! در آن کوش که امشب ندمی زیرا که مرا روز خود امشب بودست

1 امشب اگر از تو بی قراری نرود از روز دگر سفیدکاری نرود

2 من زلف دراز تو به شب پیوندم کز روی تو صبح را به یاری نرود

1 ای شب تو طریقِ زلفِ جانان داری یعنی نتوان گفت که پایان داری

2 ای صبح مرا جان به لب آمد امشب آخر نَفَسی بزن اگر جان داری

1 امشب چه شود که لب ببندی ای صبح درد من و یارم نپسندی ای صبح

2 چون بر سر ما شمع بسی میگرید شاید که تو نیز برنخندی ای صبح

1 دوش آمد و گفت: چند جانت سوزم وقت است که امشبیت جان افروزم

2 دردا که هنوز در دهن داشت سخن خود صبح برآمد و فرو شد روزم

1 ای صبح! هزار پرده در پیش انداز وان جمله بدین عاشق دل ریش انداز

2 امشب شب خلوت است ما را بمژول هر تیغ که برکشی سر خویش انداز

1 چون هم نفسِ همه کسی هر جاییست پس هم نفست خموشی و تنهاییست

2 در صدق ز صبح نیستی روشنتر اول که نفس زند دوم رسواییست

1 ای صبح اگر از پرده عَلَم خواهی زد بی تیغ مرا سر چو قَلَم خواهی زد

2 زان سِر که میان من و یار است امشب دم نتوان زد چرا تو دم خواهی زد