باب چهل و ششم: در معانیی كه تعلّق به صبح دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 آوازِ خروس صبح در سمع افتاد آتش ز فروغ باده در شمع افتاد

2 برخیز و صبوح کن که چون ابرِ بهار از خندهٔ صبح گریه بر جمع افتاد

1 ای صبح مرو دم پراکنده مزن گر تیغ کشی بر من افکنده مزن

2 از هر مژه سیلی دگرم میریزی آبت ببرد گریهٔ من، خنده مزن

1 ای صبح چرا اسبِ ستیز انگیزی یعنی به دمی آتشِ تیز انگیزی

2 گر دم زنی امشب که شبِ خلوتِ ماست همچون دمِ صور رستخیز انگیزی

1 ای صبح مرا به صد عذاب اندازی کرجست طلب در آفتاب اندازی

2 از گریهٔ من همه جهان آب گرفت گر خنده زنی سپر بر آب اندازی

1 دوش از برِ من یار گریزان میرفت ناکرده صبوح صبح خیزان میرفت

2 صبح از لبِ او خنده زنان میآمد شب از چشمم ستاره ریزان میرفت

1 ای صبح اگر عزیمتِ خنده کنی حالم چو جمالِ خویش فرخنده کنی

2 دایم چو تویی همدم عیسی در دم تا بوکه دل مردهٔ من زنده کنی

1 ای صبح هنوز ماهتاب است، مخند در شیشهٔ ما یقین شراب است، مخند

2 در تیغ نهاده‌ای قلم میخندی چون جای تو تیغ آفتاب است، مخند

1 ای شب تو طریقِ زلفِ جانان داری یعنی نتوان گفت که پایان داری

2 ای صبح مرا جان به لب آمد امشب آخر نَفَسی بزن اگر جان داری

1 ای صبح دمی به خنده بگشای لبی تا باز رهم من از چنین تیره شبی

2 چون از خورشید در دل آتش داری گر درگیرد دَمِ تو نَبْوَد عجبی

1 تا کی ز شبِ دراز گریان گردم در تاریکی چو زلفِ جانان گردم

2 گر زنگی شب، چو صبح، خندان گردد من چون زنگی سپید دندان گردم