باب چهل و سوم: در صفت دردمندی عاشق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 بیم است که نُه پردهٔ گردون سحری برهم سوزم ز سوز دل چون جگری

2 چون بلبل مست در بهار از غم عشق مینالم و هیچ کس ندارد خبری

1 کس را چه خبر ز آهِ دلسوزِ دلم وز واقعهٔ قیامت افروزِ دلم

2 امروز چنانم که به فردا نرسم فردای قیامت است امروزِ دلم

1 در عشق، خلاصهٔ جنون از من خواه جان رفته و عقل سرنگون از من خواه

2 صدواقعهٔ روزفزون از من خواه صد بادیه پر آتش و خون از من خواه

1 گر مرد رهی همدم و همدردم باش پس زن صفتی مکن یکی مردم باش

2 انکار چه میکنی بیا گر مردی هم زانوی من دمی درین دردم باش

1 ای قوم! اگر همدم این مسکینید ماتم زدهای بر سر من بگزینید

2 وی جملهٔ ذرّات جهان میبینید تا حشر به ماتم دلم بنشینید

1 اندیشهٔ عالمی مرا افتادست هر جاکه فتد غمی مرا افتادست

2 چون خوش دارم دلت که تا جان دارم تنها همه ماتمی مرا افتادست

1 هر لحظه دل و جان به غمی تازه درند آواره شده به عالمی تازه درند

2 گر باشد یک غمم چه غم باشد ازان یک یک جزوم به ماتمی تازه درند

1 برخاست دلم چنانکه در غم بنشست وز شیوهٔ جست و جوی عالم بنشست

2 از درد دلم یکی بگفتم به جهان ذرات جهان جمله به ماتم بنشست

1 گر مملکت درد مسلم بکنم هر لحظه تماشای دو عالم بکنم

2 خواهم که هر آن ذرّه که در عالم هست من بر هر یک هزار ماتم بکنم

1 در پیشِ نظر این همه میغم ز چه خاست وین رهگذرِ تیز چو تیغم ز چه خاست

2 دردا و دریغا که نمیدانم هیچ کاین چندینی درد ودریغم ز چه خاست