باب چهل و سوم: در صفت دردمندی عاشق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 خواهی که ز شغل دو جهان فرد شوی با اهل صفا همدم و همدرد شوی

2 غایب مشو از دردِ دلِ خویش دمی مستحضرِ درد باش تا مرد شوی

1 در عشق اگر جان بدهی جان اینست ای بی سر و سامان! سرو سامان اینست

2 گر در ره او دل تو دردی دارد آن درد نگه دار که درمان اینست

1 کم گوی که ترک حرف میباید کرد واهنگ رهی شگرف میباید کرد

2 جانی که ازو عزیزتر چیزی نیست در درد و دریغ صرف میباید کرد

1 عاشق ز همه کار جهان فرد بود از هر دو جهان بگذرد و مرد بود

2 پیوسته دلش گرم و دمش سرد بود از ناخنِ پای تا به سر درد بود

1 بس سر که به زیر تیغ خواهد بودن کان ماه به زیر میغ خواهد بودن

2 تا یک نفسم ز عمر میخواهد ماند تسبیح من «ای دریغ!» خواهد بودن

1 برقی که ز سوی دوست ناگه برود در حال هزار جان به یک ره برود

2 هر لحظه ز سوی اودرآید برقی صد عالم در دم آرد آنگه برود

1 کو جان که به چاره چارهٔ جان کنمش کو دل که علاجِ دلِ حیران کنمش

2 دردی دارم که هیچ نتوانم گفت دردی که بتر شود چه درمان کنمش

1 دل را چو به دردِ عشق افسون کردم از شهر نهاد خویش بیرون کردم

2 چون راز ونیاز هر دو معجون کردم آنگاه دوای دلِ پرخون کردم

1 دل چون دل من غم زده نتواند بود صد واقعه بر هم زده نتواند بود

2 تا شربت عالم نشود خونابه قوت من ماتم زده نتواند بود

1 چندان که به جهد اسب جان میرانم چون مینگرم هنوز در زندانم

2 از بس که زدم آه ز دردِ دلِ ریش بیم است که با آه برآید جانم