باب چهلم: در ناز و بیوفائی معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گر خورشیدی چرخ برینت نرسد ور جمشیدی روی زمینت نرسد

2 گفتی که مرا ناز رسد بر همه کس تا چند کنی ناز که اینت نرسد

1 از درد تو ای ماهِ دل افروز آخر شب چند آرم چو شمع با روز آخر

2 دل گرچه بسی بسوخت جز با تو نساخت ای بی معنی وفا درآموز آخر

1 بر خاکِ درت پای در آتش بودن خوشتر بودم کز دگری خوش بودن

2 گفتی: «ستمم مکش!» خوشم میآید از چون تو سمن بری ستم کش بودن

1 گفتی که «ترا چو خاک گردانم پست تا نیز به زلفِ دلکشم ناری دست»

2 خاکم مکن ای نگار بادم گردان تا گِردِ سرِ زلفِ تو گردم پیوست

1 پیوسته به آرزو ترا باید خواست تا از تو یک آرزو مرا ناید راست

2 در کینهٔ من نشستهای پیوسته زین کینه به جز دلم چه بر خواهد خواست

1 در عشق تو جز بلا و غم ناید راست شادی وصال بیش و کم ناید راست

2 کمتر باشد ز وعدهای در همه عمر عمرم بشد و آنِ تو هم ناید راست

1 از بس که تو خود به خویشتن مینازی یک لحظه به عاشقی نمیپردازی

2 با پشت خمیده همچو چنگی شدهام تا بوک چو چنگ یک دمم بنوازی

1 دل بی تو ز اختیار بر خواهد خاست جان نیز ز پیشِ کار برخواهد خاست

2 برخاستهای غبار من میبنشان بنشین که غبار وار برخواهد خاست

1 ای عشق رخت واقعهٔ مشکل من بی حاصلی از فراقِ تو حاصل من

2 از سنگدلی تو دلم میسوزد ای کاش بسوختی دلت بر دل من

1 آن کس که ترا عزیزتر ازجان دید مینتواند ترا کنون آسان دید

2 تو چشم منی گرت نبینم شاید زان روی که چشم خویش را نتوان دید