باب چهلم: در ناز و بیوفائی معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 از درد تو ای ماهِ دل افروز آخر شب چند آرم چو شمع با روز آخر

2 دل گرچه بسی بسوخت جز با تو نساخت ای بی معنی وفا درآموز آخر

1 آن کس که ترا عزیزتر ازجان دید مینتواند ترا کنون آسان دید

2 تو چشم منی گرت نبینم شاید زان روی که چشم خویش را نتوان دید

1 دوش آمد و دادِ دلِ سرمستم داد یک عشوه نداد و بوسه پیوستم داد

2 پس دستم داد تا ببوسم دستش این کار نکو نگر که چون دستم داد

1 ای مونسِ جانِ همه کس! در من خند! خوش خوش چوگل از بادِ هوس در من خند!

2 در خون گشتم هزار شبگیر از تو چون صبح برآی و یک نفس در من خند!

1 تا چند مرا سوخته خرمن نگری وز دوستیت به کام دشمن نگری

2 تو ناقد عاشقانی و رویم زر آخر به زکات چشم در من نگری

1 پیوسته به آرزو ترا باید خواست تا از تو یک آرزو مرا ناید راست

2 در کینهٔ من نشستهای پیوسته زین کینه به جز دلم چه بر خواهد خواست

1 گر خورشیدی چرخ برینت نرسد ور جمشیدی روی زمینت نرسد

2 گفتی که مرا ناز رسد بر همه کس تا چند کنی ناز که اینت نرسد

1 تا از غم تب دلش به صد درد افتاد شد زرد رخ و بر رخ او گرد افتاد

2 گفتم که چه بود کافتابت شد زرد گفتا مگر آفتاب بر زرد افتاد

1 تا چند مرا خوار و خجل خواهی داشت دیوانه و زنجیر گسل خواهی داشت

2 دلدار منی بیا ودل با من دار گر با منِ دلسوخته دل خواهی داشت

1 بی یاد تو من سرزبان را بزنم بر یاد تو جملهٔ جهان را بزنم

2 تو جان منی ومن از آن میترسم کز بس که جفا کنی تو جان را بزنم