باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 لعل تو براتِ کامرانی دهدم منشور به عمر جاودانی دهدم

2 بر روی تو صد بار بمردم هر روز تا لعلِ تو آبِ زندگانی دهدم

1 چون توبهٔ تو گناه خواهد افتاد بس کس که به تو ز راه خواهد افتاد

2 ای ماه! به صَدْقَه یک شکربخش مرا کاین صَدْقه به جایگاه خواهد افتاد

1 گفتم:‌«بردی از لب و دندان جانم روی از لب و دندان تو چون گردانم»

2 گفتا: «لب خویش را به دندان میخا دور از لب و دندانت لب و دندانم!»

1 من بی سر و سامانِ تو میخواهم زیست سرگشته و حیرانِ تو میخواهم زیست

2 در چاهِ زنخدانِ تو میخواهم مرد وز چشمهٔ حیوانِ تو میخواهم زیست

1 گفتم که «هزار رونق افزون گیری گر تو کم یک شکر هم اکنون گیری»

2 گفتا: «شکر از لبم گرفتی بیرون» یا رب که چگونه جست بیرون گیری

1 زلفِ تو سرِ درازدستی دارد چشمِ تو همه میل به مستی دارد

2 امّا دهنت که ذرّهای را ماند یک ذرّه نه نیستی نه هستی دارد

1 گفتم:‌«شکری از دهنت، درگذری ناگه ببرم تا که بیابم دگری»

2 گفتا: «دهنی چو چشم سوزن دارم بیرون نشود زچشم سوزن شکری»

1 زانگه که مرا سوی تو آهنگ افتاد صبر از دلِ من هزار فرسنگ افتاد

2 هر کز دهنِ تو یک شکر کرد سؤال تا در نگریست در دمی تنگ افتاد

1 ای جانِ همه جهان زکوةِ لبِ تو رسته ز شکر برون نباتِ لبِ تو

2 دل در ظلماتِ زلفت از دست برفت آه ار نرسد آبِ حیاتِ لبِ تو

1 زان پسته که شیرینی جان میخیزد شوری است که از شکرستان میخیزد

2 چون خندهٔ پستهٔ تو بس با نمک است این شور ز پستهٔ تو زان میخیزد