باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ای جانِ همه جهان زکوةِ لبِ تو رسته ز شکر برون نباتِ لبِ تو

2 دل در ظلماتِ زلفت از دست برفت آه ار نرسد آبِ حیاتِ لبِ تو

1 دل نیست کز آن ماه برنجد هرگز کانجا دل کس هیچ نسنجد هرگز

2 هرکس سخن دهان او میگوید لیکن سخنی درو نگنجد هرگز

1 ای ماه به چهره یا گلی یا سمنی وز خوش بوئی شکوفه یا یاسمنی

2 شیرین لب و پسته دهن و خوش سخنی المنة للَّه که به دندان منی!

1 از وعدهٔ کژ دل به غمت میافتد وز کژگوئی راست کمت میافتد

2 جانا! سخن شکسته زان میگوئی کز تنگی جان برهمت میافتد

1 آنجا که سر زلف تو جانها ببرد جانها چو غباری به جهانها ببرد

2 وانجا که لب لعل تو جان باز دهد سرگردانی ز آسمانها ببرد

1 آن خندهٔ خوش اگرچه پیوسته بهَست اما به هزار و به آهسته بهَست

2 در بند درِ پستهٔ شورانگیزت کان شوری پسته نیز در بسته بهَست

1 آن دل که ز دست من کنون خواهی برد خونی است که در میانِ خون خواهی برد

2 باری چو برون میبری از تن دل من آخر به شکر خنده برون خواهی برد

1 بر شاخِ دل شکسته یک برگم نیست کز بی برگی بتر ز صد مرگم نیست

2 بی دانه چگونه برگ باشد آخر بی دانهٔ نارِ لبِ تو برگم نیست

1 چون گشت لبت به یک شکر ارزانی از لعلِ لبت شکر چه میافشانی

2 من در عوض یک شکر از پستهٔ تو دل دادم نقد و قلب مینستانی

1 زهرم آید شکرستان بی لبِ تو بگرفت مرا دل از جهان بی لبِ تو

2 گفتی که تو زود از لب من سیر شوی بس سیر شدم بُتا ز جان بی لبِ تو