باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 فرسودنِ لعلِ آبدارت بر من بنمودنِ زلفِ بیقرارت بر من

2 یک بوسه بخواهم و صدم عشوه دهی وآنگه گویی ازین هزارت بر من

1 عشقش ز وجودم عدمی میسازد در هر نفسیم ماتمی میسازد

2 گاهم بدو چشم میزند بر جان زخم گاهم به دو لعل مرهمی میسازد

1 ترکم همه کارم به خلل خواهد کرد آورد خطی مگر عمل خواهد کرد

2 هر شور که در جهان ز چشمِ خوشِ اوست با شیرینی لبش بدل خواهد کرد

1 جانم که به لب از لب لعل تو رسید دل تحفه به پیش لب لعل تو کشید

2 خوی خشک نمیکند زخون چون گل لعل زان سنبل ترکز لب لعل تو دمید

1 چشمت که سبق به دلربائی او راست در خون ریزی کام روائی او راست

2 گر جان خواهد رواست زیرا که لبت صد جان دهدم که جان فزائی او راست

1 چون دیده به روی تو نظر بگشاید از هر مژهای خون جگر بگشاید

2 در صد گره‌ام ز زلف خم در خمِ تو تا پسته به یک تنگ شکر بگشاید

1 کس مثل تو در جهانِ جان ماه نیافت همتای تو یک دلبر دلخواه نیافت

2 جانا! سخن از دهانِ تنگت گفتن کاری است که اندیشه در او راه نیافت

1 ای کرده پسند از دو جهان چاره منت حقّا که دریغ دارم از خویشتنت

2 چون بیخورشید ذرّه را نتوان دید بیروی تو در چشم کی آید دهنت

1 چون گشت لبت به یک شکر ارزانی از لعلِ لبت شکر چه میافشانی

2 من در عوض یک شکر از پستهٔ تو دل دادم نقد و قلب مینستانی

1 بر شاخِ دل شکسته یک برگم نیست کز بی برگی بتر ز صد مرگم نیست

2 بی دانه چگونه برگ باشد آخر بی دانهٔ نارِ لبِ تو برگم نیست