باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 آنجا که سر زلف تو جانها ببرد جانها چو غباری به جهانها ببرد

2 وانجا که لب لعل تو جان باز دهد سرگردانی ز آسمانها ببرد

1 در عشق دلم هیچ نمیسنجد از او هر دم به غمی دگر همی رنجد از او

2 زان تنگ دهان میبنگویم سخنی تنگ است دهان برون نمیگنجد از او

1 آن خندهٔ خوش اگرچه پیوسته بهَست اما به هزار و به آهسته بهَست

2 در بند درِ پستهٔ شورانگیزت کان شوری پسته نیز در بسته بهَست

1 ای ماه به چهره یا گلی یا سمنی وز خوش بوئی شکوفه یا یاسمنی

2 شیرین لب و پسته دهن و خوش سخنی المنة للَّه که به دندان منی!

1 زهرم آید شکرستان بی لبِ تو بگرفت مرا دل از جهان بی لبِ تو

2 گفتی که تو زود از لب من سیر شوی بس سیر شدم بُتا ز جان بی لبِ تو

1 چون گِرد مه از مشک سیه مور آورد شیرینی خط بر شکرش زور آورد

2 فریاد مرا زین دلِ دیوانه مزاج کز پستهٔ او بار دگر شور آورد

1 آن دل که ز دست من کنون خواهی برد خونی است که در میانِ خون خواهی برد

2 باری چو برون میبری از تن دل من آخر به شکر خنده برون خواهی برد

1 دل، مست بتی عهدشکن دارم من با او به یکی بوسه سخن دارم من

2 گفتم: «شکری» گفت که تعجیل مکن بشنو سخنی که در دهن دارم من

1 دل نیست کز آن ماه برنجد هرگز کانجا دل کس هیچ نسنجد هرگز

2 هرکس سخن دهان او میگوید لیکن سخنی درو نگنجد هرگز

1 بنگر که دلم چه گونه مظلوم نمود گر زلف تو در وجود معدوم نمود

2 گر زلف ترا حال پریشانی داشت از رستهٔ دندان تو منظوم نمود