دوش از سر لطفی بنشاندست مرا از عطار نیشابوری مختارنامه 25
1. دوش از سر لطفی بنشاندست مرا
چون مست شد از پیش براندست مرا
دوش از برِ خویش سرنگونم میتاخت از عطار نیشابوری مختارنامه 26
1. دوش از برِ خویش سرنگونم میتاخت
تیغی به کف آورده برونم میتاخت
دل دوش ز لعلِ همچو قندش میسوخت از عطار نیشابوری مختارنامه 27
1. دل دوش ز لعلِ همچو قندش میسوخت
جان نیز ز زلفِ چون کمندش میسوخت
دی میشد و دل رها نمیکرد به کس از عطار نیشابوری مختارنامه 28
1. دی میشد و دل رها نمیکرد به کس
برخاسته صد فغان هر گوشه که بس
دوش آمد و گفت: مردمِ دوراندیش از عطار نیشابوری مختارنامه 29
1. دوش آمد و گفت: مردمِ دوراندیش
از خویش به جز هیچ نیابد کم و بیش
دی گفت: کجا شدی،چنین میباید از عطار نیشابوری مختارنامه 30
1. دی گفت: کجا شدی،چنین میباید
از دوست جدا شدی، چنین میباید
دوشش دیدم چو زلف خود در تابی از عطار نیشابوری مختارنامه 31
1. دوشش دیدم چو زلف خود در تابی
میشد چو مرا بدید در غرقابی
امشب بَرِ ما مست که آورد ترا از عطار نیشابوری مختارنامه 32
1. امشب بَرِ ما مست که آورد ترا
وز پرده بدین دست که آورد ترا
امشب ز پگاهی به خروش آمده‌ای از عطار نیشابوری مختارنامه 33
1. امشب ز پگاهی به خروش آمده‌ای
چونست که مست‌تر ز دوش آمده‌ای
دوش آمد و گفت: هیچ آزرمت نیست از عطار نیشابوری مختارنامه 34
1. دوش آمد و گفت: هیچ آزرمت نیست
در عشق دمِ سرد و دلِ گرمت نیست
دوش آمد و گفت: ای وطن بگرفته از عطار نیشابوری مختارنامه 35
1. دوش آمد و گفت: ای وطن بگرفته
دو کون به هم ز جان و تن بگرفته
دوش آمد و گفت: اگر چه کم می‌آیم از عطار نیشابوری مختارنامه 36
1. دوش آمد و گفت: اگر چه کم می‌آیم
پیش از دو جهان به یک قدم می‌آیم