باب سی و چهارم: در صفتِ آمدن معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 دوش آمدو ره بر دل و جانم در بست زنّار ز زلفِ دلستانم در بست

2 گفتم که ز زلفِ دلکشت بخروشم برخاست و به یک شکر زبانم در بست

1 دوش آمد و گفت: حسن دنییست امشب با هم بودن به عیش اولیست امشب

2 خورشید به شب گرفتهای در آغوش شب خوش بادت اگر خوشت نیست امشب!

1 آن بت که دلم عاشقِ جانبازش بود جان شیفتهٔ زلفِ سرافرازش بود

2 گفتم که چو آید برود صد نازش دوش آمد و آنچه رفت هم نازش بود

1 دوش از درِ دل درآمد آن بینایی گفتا که چه میکنی درین تنهایی

2 گفتم که زعشق تو شدم سودایی سودائی خویش را چه میفرمایی

1 دوش از سر لطفی بنشاندست مرا چون مست شد از پیش براندست مرا

2 چون میرفتم به خشم پس بازم خواند این کار نگر که باز خواندست مرا

1 دوش از برِ خویش سرنگونم میتاخت تیغی به کف آورده برونم میتاخت

2 چون خونِ دلم ز حد برون قوّت کرد برخویش زدم تیغ که خونم میتاخت

1 دل دوش ز لعلِ همچو قندش میسوخت جان نیز ز زلفِ چون کمندش میسوخت

2 خورشید سپر فکنده میرفت خجل تا روز و شبِ تیره سپندش میسوخت

1 دی میشد و دل رها نمیکرد به کس برخاسته صد فغان هر گوشه که بس

2 امروز همی آمد و هر ذرّه که هست فریاد همی کرد که فریادم رس

1 دوش آمد و گفت: مردمِ دوراندیش از خویش به جز هیچ نیابد کم و بیش

2 می بر نتوان گرفت این پرده ز پیش گر برگیرم ز خویش من مانم و خویش

1 دی گفت: کجا شدی،‌چنین میباید از دوست جدا شدی، چنین میباید

2 روزی دو ز بهرِ آنکه دور افتادی بیگانه زما شدی، چنین میباید