باب سی و چهارم: در صفتِ آمدن معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 دوش آمد و گفت: مرغِ دل عاجز نیست در پرده بدارش که جز او را عزّ نیست

2 چون هر دو جهان به زیر پر دارد دل بیرون شدنش ز آشیان هرگز نیست

1 دوش آمد و گفت: بی یقین مینرسی گاهی ز فلک گه ز زمین مینرسی

2 ساکن شو و تن فرو ده و خوش دل باش ماییم همه به جز چنین مینرسی

1 دوش آمد و گفت: خویش را دشمن باش در تیرگی اوفتادهٔ روشن باش

2 از خویش چو خشنود نبودی نفسی بیخویشتن آی و یک دمی با من باش

1 دوش آمد و گفت: «در بلا پیوستی آن لحظه که در چون و چرا پیوستی»

2 گفتم: «چکنم تا به تو در پیوندم» گفتا که «ز خود ببُر به ما پیوستی»

1 دوش آمد و گفت: روز و شب غمناکی تا بنشستی بر درِ ما بی باکی

2 دستی که به دامن وصالت نرسد در گردنِ خاک کن که مشتی خاکی

1 دوش آمد و گفت: در جنون میفکنیم جان میسوزیم و تن به خون میفکنیم

2 بنشین تو برون که در درونت ره نیست تا هرچه درونست برون میفکنیم

1 دوش آمد و صبر از دلِ درویشم رفت آرام زعقلِ حکمت اندیشم رفت

2 چون حیرت من بدید یک دم بنشست درخوابِ خوشم کرد و خوش از پیشم رفت

1 دوش آمد و گفت: بی قراری شب و روز بیکار نشسته در چکاری شب و روز

2 هرگز نگشایم درِ تو لیک بدانک جز حلقه زدن کارنداری شب و روز

1 دوش آمد و گفت: اگر وفا خواهی کرد دردِ همه ساله را دوا خواهی کرد

2 نه سود طلب نه مایه با هیچ بساز گر کار به سرمایهٔ ما خواهی کرد

1 دوش آمد و گفت: کارِ ما خواهی کرد جان نعره زنان نثار ما خواهی کرد

2 ور این نکنی نه صبر داری تو نه دل مسکین تو گر انتظارِ ما خواهی کرد