باب سی و دوم: در شكایت كردن از معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 نه همچو منت به مهر یاری خیزد نه نیز چو من به روزگاری خیزد

2 من خاک تو و تو میدهی بر بادم ترسم که میان ما غباری خیزد

1 چون من به خلاف تو نکردم کاری از بنده چرا گرفتهای آزاری

2 هر روز جهان بر من مسکین مفروش بازم خر ازین فروختن یکباری

1 گر با غم تو مرا شماری نبود دور از تو غم مرا کناری نبود

2 گر در ره ما هر دو غباری افتاد شک نیست که راه بیغباری نبود

1 ای گشته دلم بی تو چو آتشگاهی وز هر رگ جان به آتش تو راهی

2 چون میدانی که دل پر آتش دارم ناآمده بگذری چو آتش خواهی

1 از دل گرمی که در هوای تو مراست در بندگیت به آتشی مانم راست

2 چون از آتش فروختن نیست عجب این بنده کنون فروختن خواهد خواست

1 عشق تو که همچو شمع میسوخت مرا بیصبری پروانه درآموخت مرا

2 هجر تو به رایگان گرانم بخرید تا آتش سودای تو بفروخت مرا

1 گر هیچ نظر کنی به روی ما کن ور هیچ گذر کنی به کوی ما کن

2 ای ترک چو کار تو همه تاختن است گر تاختنی کنی به سوی ما کن

1 تا جان دارم سر وفا دارم من ور جان ببری روان روا دارم من

2 تا کی پرسی که هان چه داری در دل چون در همه آفاق ترا دارم من

1 تاکی نفسی از سر صد درد زدن خونابهٔ اشک بر رخ زرد زدن

2 چون هست دل چو آهنت بر من سرد بیهوده بود بر آهن سرد زدن

1 ناکرده به پرِّ پشهای دمسازی چندیم به پای پیلِ هجر اندازی

2 هر شیر دلی که داشتم باد ببرد از بس که بدیدم از تو روبه بازی