باب سی‏ام: در فراغت نمودن از معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 از بس که امید و بیم میبینم من از هر دو دلی دو نیم میبینم من

2 چندان که به سِرِّ کار در مینگرم استغنائی عظیم میبینم من

1 اول بنگر به جانِ چون برقِ همه و آخر به میان خاک و خون غرقِ همه

2 میمیراند به زاری و میگوید: چون ما هستیم خاک بر فرقِ همه!

1 گفتم:‌چه شود چو لطف ذاتی داری کز قرب خودم غرق حیاتی داری

2 عزت، به زبان سلطنت، گفت:‌برو تاکی ز تو خطی و براتی داری

1 گفتم:‌به غمم قیام کی بود ترا گفتا: غم من تمام کی بود ترا

2 گفتم‌:همه نام وننگ شد در سر تو گفت: این همه ننگ و نام کی بود ترا

1 گفتم: چه کنم ز پای در میآیم زان پیش که هر روز به سر میآیم

2 گفتا: چه کنی خاکِ درِ من باشی تا هر روزی بر تو به در میآیم

1 گفتم: دل و جان در سر کارت کردم هر چیز که داشتم نثارت کردم

2 گفتا: تو که باشی که کنی یا نکنی کان من بودم که بیقرارت کردم

1 گفتم: چو تو بردی سبق اندر خوبی بگزیدمت ازدو کون در محبوبی

2 آواز آمد کای همه در معیوبی بیهوده چرا آب به هاون کوبی

1 چون یار نمیکند همی یاد از من برخاست چو زیرِ چنگ فریاد از من

2 مشکل کاری که اوفتادست مرا من بندهٔ یار و یار آزاد از من

1 تشنه بکشد مرا و آبم ندهد مخمور خودم کند شرابم ندهد

2 چندانکه بگویمش یکی ننیوشد چندانکه بخوانمش جوابم ندهد

1 چون هیچ کسی ندیدهام در خوردش پیوسته نشستهام دلی پر دردش

2 ناگاه چو برق بگذرد بر درِ من چندان بناستد که ببینم گردش