باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 دل در ره او تصرّف خویش ندید یک ذرّه در آن راه پس و پیش ندید

2 آنجا چو فروماندگی لایق بود چیزی ز فروماندگی بیش ندید

1 در بادیهای که عقل را راهی نیست گر کوه درو،‌سیر کند کاهی نیست

2 گر هیچ روندهای طلب خواهی کرد شایستهٔ این بادیه جز آهی نیست

1 ای دل! دانی که او سزاوار تو نیست چه عشوه فروشی که خریدار تو نیست

2 ای عاشق درمانده! بیندیش آخر دل برکاری منه که آن کار تو نیست

1 گر در همه عمر در سفر خواهی بود همچون فلکی زیر و زبر خواهی بود

2 هر چند سلوک بیشتر خواهی کرد هر لحظه ز پس ماندهتر خواهی بود

1 ای دل بندی بس استوارت افتاد ناخورده می عشق، خمارت افتاد

2 اندیشه نمیکنی و درکار شدی باری بنگر که با که کارت افتاد!

1 هر روز به عالمی دگرگون برسی هر شب به هزار بحر پرخون برسی

2 گفتی: «برسم درو و باقی گردم» چون کس نرسد درو، درو چون برسی

1 هر چند که اهل راز میباید گشت هم با قدم نیاز میباید گشت

2 تا چند روی، چو راه را پایان نیست چون میدانی که باز میباید گشت

1 گاه از مویی مشوشت باید شد گه نیز به هیچ دل خوشت باید شد

2 در عشق گر آتشی همه یخ گردی ور یخ باشی چو آتشت باید شد

1 جانا زغمت بسوختی جان، ما را نه کفر گذاشتی نه ایمان، ما را

2 چون دانستی که نیست درمان، ما را سر در دادی بدین بیابان، ما را

1 گر جان گویم برآمد و حیران شد ور دل گویم واله و سرگردان شد

2 گفتی که به عجز معترف باید گشت عاجزتر ازین که من شدم نتوان شد