باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گاهی به کمال برتر از خورشیدم گه در نقصان چو ذرّهای جاویدم

2 هرگه که به استغناء او مینگرم بیم است که منقطع شود امیدم

1 ای دل غم جان محنت اندیش ببین سرگشتگی خواجه و درویش ببین

2 یک ذره چو استغناء او نتوان دید بی قدری و کم کاستی خویش ببین

1 که گفت ترا که راه اندوهش گیر یا شیوهٔ عاشقان انبوهش گیر

2 آنجا که درو هزار عالم هیچ است یک ذره کجا رسد تو صد کوهش گیر

1 دردا که دلم به هیچ درمان نرسید جانش به لب آمد و به جانان نرسید

2 در بی خبری عمر به پایان آمد و افسانهٔ عشق او به پایان نرسید

1 جانان آمد قصد دل و جانم کرد بنمود ره و سلوک آسانم کرد

2 با این همه جان میکنم و میکوشم وین میدانم که هیچ نتوانم کرد

1 هر لحظه می یی به جان سرمست دهد تا جان، دل خود به وصل پیوست دهد

2 این طرفه که یک قطرهٔ آب آمده است تا دریائی پرگهرش دست دهد

1 ای دل! تو چو مردان به رهِ پرخطری زان درویشی که از خطر بی خبری

2 بسیار برفتی نرسیدی جایی وین نادرهتر که همچنان در سفری

1 هر چند که این حدیث جستی تو بسی از جستن تو به دست نامد مگسی

2 چیزی چه طلب کنی که در هیچ مقام هرگز نه بداند نه بدانست کسی

1 جانی که به راه رهنمون دارد رای وز حسرت خود میان خون دارد جای

2 عقلی که شود به جرعهای درد از دست در معرفت خدای چون دارد پای

1 چون هر نفسی ز درد مهجورتری هر روز درین واقعه معذورتری

2 نزدیک مشو بدو و زو دور مباش کانگاه که نزدیکتری دورتری