باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان در مختارنامه عطار نیشابوری

1 در خاک ترا وطن نمیدانستم وان ماه تو در کفن نمیدانستم

2 میدانستم که بی تو نتوانم زیست بی روی تو زیستن نمیدانستم

1 تا چند کشم ز مرگ تو درد از تو وز سینهٔ آتشین دم سرد از تو

2 ای چشم و چراغ گو که تدبیرم چیست چون بردم رنج خاک برخورد ازتو

1 دردا که بر چون سمنت می‌ریزد زلف سیه پرشکنت می‌ریزد

2 ای سی و دو سالهٔ من آخر بنگر کان سی و دو دُر از دهنت می‌ریزد

1 ای آن که به گِل، گُل چمن پوشیدی در زیر زمین مشک ختن پوشیدی

2 دی از سر ناز پیرهن پوشیدی و امروز به خاک در، کفن پوشیدی

1 در ماتم تو چرخ سیه پوش بماند ارواح ز فرقت تو مدهوش بماند

2 درداکه گل نازکت از شاخ بریخت وان بلبل گویای تو خاموش بماند

1 از مرگ تو فاش گشت رازم چکنم چون تو بشدی من به که نازم چکنم

2 ای جان و دلم! بسوختی جان و دلم من بی تو کجا روم چه سازم چکنم

1 ای رفته و ما را به هلاک آورده وان سرو بلند در مغاک آورده

2 بر خاک تو ماهتاب میتابد و تو آن روی چو ماه را به خاک آورده

1 از گریهٔ زار ابر، گل تازه و پاک خندان بدمید دامن خود زده چاک

2 زان میگریم چو ابر بر خاک تو زار تا بو که چو گل شکفته گردی از خاک

1 بس زود به مرگ کردی آهنگ آخر گویی رفتی هزار فرسنگ آخر

2 از ناز چو درجهان نمیگنجیدی چون گنجیدی در لحد تنگ آخر

1 زین پس ناید ز دیدگانم دیدن بی روی تو تیره شد جهانم دیدن

2 جایی که تو بودهای نگه مینکنم من جای تو بی تو چون توانم دیدن