باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ای ماه زمین به برج افلاک شدی یا رب که چه پاک آمدی و پاک شدی

2 ناخورده در آتش جوانی آبی چون باد درآمدی و برخاک شدی

1 ای پشت بداده رفته هم روز نخست برخیز که این گریهٔ ابر از غم تست

2 تا ابر بهار خاک پای تو بشست بر خاک تو سبزه همچو خطّ تو برُست

1 بر خاک تو چون بنفشهام سر در بر بیبرگ گلت چو حلقه ماندم بر در

2 گر از سر خاک تو بگردانم روی بادا ز سر خاک تو خاکم بر سر

1 رفتی و مرا خار شکستی در دل در دیدهنیی اگرچه هستی در دل

2 بر خاک تو برخاست دل پرخونم کز دیده برفتی و نشستی در دل

1 ای کرده شب باز پسین ماتم خویش گِل کرده، زمین ز دیدهٔ پر نم خویش

2 در راحت و رنج غمگسارم تو بُدی چون تو بشدی با که بگویم غم خویش

1 رفتی تو و خون جگریست از تو مرا جان بر لب و دل پر خطریست از تو مرا

2 یک موی ندارم که نه آغشتهٔ تست بر هر مویی نوحه گریست از تو مرا

1 ای نور رخت خاک سیه بگرفته وز مرگ توآفتاب و مَه بگرفته

2 وین عالم چون عجوزهٔ فانی را از آرزوی تو دردِ زَه بگرفته

1 چون گریهٔ من ابر بهاری نبود چون نالهٔ من ناله بزاری نبود

2 چون من زغم مرگ تو ای یار عزیز در شهر به صد هزار خواری نبود

1 ای محرم من کیست کنون محرم تو بیم است که خود را بکشم از غم تو

2 خود از دل ماتم زده چتوانم گفت کو ماتم خود بداشت در ماتم تو

1 برخیز که ابر خاک را میشوید تا سبزه ز خاک تو برون میروید

2 ای خفته اگر سخن نمیگوئی تو این خاک تو گوئی که سخن میگوید