باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر در مختارنامه عطار نیشابوری

1 چون نشنودی ز یک مسافر که چه بود کی بشناسی اول و آخر که چه بود

2 هرحکم که کردهاند، در اول کار، آگاه شوی در دم آخر که چه بود

1 گاه از سر طاعتی برون آیی تو گه در کف معصیت زبون آیی تو

2 نومید مشو هرگز و امید مدار تا آخر دم ز کار چون آیی تو

1 خون شد همه جانها و جگرها همه ریش و آگاه نگشت هیچ کس از کم و بیش

2 خوش خوش بشنو حدیث خویش ای درویش از پس منشین که کار داری در پیش

1 آن کس که تمام متّقی خواهد بود ایمن بدنش احمقی خواهد بود

2 جز در دم واپسین نگردد روشن تا خواجه سعید یا شقی خواهد بود

1 چندان که ز مرگ میبگویم دل را تنبیه نمیاوفتد این غافل را

2 مشکل سفری است ای دل غافل در پیش چه ساختهای این سفر مشکل را

1 گر تن گویم عظیم سست افتادست ور دل گویم نه تن درست افتادست

2 این چندینی مصیبتم هر روزی ازواقعهٔ شب نخست افتادست

1 چون خواهد بود در کمین افتادن بر خاستنت زیرترین افتادن

2 انصاف بده دلا که کاری است عظیم در ششدرهٔ روی زمین افتادن

1 گر دل بر امید رهنمون بنشیند ور در غم خود میان خون بنشیند

2 در ششدرهٔ خوف و رجا مانده است تا آخر کار مهره چون بنشیند

1 پیوسته چو ابر این دل بیخویش که هست خون میگرید زین ره در پیش که هست

2 گویند: چه کارت اوفتادست آخر چه کار بود فتاده زین بیش که هست

1 عمری که ز رفتنش چنین بیخبرم بگذشت چو باد و پیری آمد به سرم

2 شد روز جوانی و درآمد شب مرگ وز بیم شب نخست خون شد جگرم