باب بیست و دوم: در روی به آخرت آوردن و ترك دنیا كردن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 دنیا که برای ره گذر باید داشت از زود گذشتنش خبر باید داشت

2 چون میدانی که سخت دردی است فراق بر هیچ منه دلت که بر باید داشت

1 گر مرد رهی،‌رَخْت به دریا انداز سربار، برو، بر سرِ غوغا انداز

2 با رنج وبلا و محنت امروز بساز ناز و طرب و عیش به فردا انداز

1 چون مرگ در افکند به غرقاب ترا با خاک برد با دل پرتاب ترا

2 چون گور ز پیش داری ومرگ از پس چون میآید درین میان خواب ترا

1 چون هرچه بود اندک و بسیار نبود در زیر دیار چرخ دیار نبود

2 هر چند جهان خوشست بگذار زیاد انگار که هرچه بود انگار نبود

1 دیدی تو که محنت زده و شاد بمرد شاگرد به خاک رفت و استاد بمرد

2 آن دَم مُردی که زادهای از مادر این مایه بدان که هر که او زاد بمرد

1 عمری به هوس گذاشتی خیز و برو سر برکِه و مِه فراشتی خیز و برو

2 زین بیش جهان نمیرسد حصهٔ تو چون نوبت خویش داشتی خیز و برو

1 دانی تو که هر که زادناچار بمرد به از چو من و چون ز تو بسیار بمرد

2 هر روز بمیر صد ره وزنده بباش کاسان نبود ترا به یکبار بمرد

1 چون قاعدهٔ بقای ما عین فناست بر عین فنا کار بنتوان آراست

2 برخیز که آن زمان که بنشستی راست چه سود که نانشسته بر باید خاست

1 کارت همه چون که خوردن و خفتن بود میلت همه در شنودن و گفتن بود

2 بنشین که من و تو را درین دار غرور مقصود ز آمدن، همه رفتن بود

1 تو بیخبری و تا خبر خواهد بود از جملهٔ عالمت گذر خواهد بود

2 برخیز که اینجا که فرو آمدهای آرامگهِ کسی دگر خواهد بود