باب بیست و دوم: در روی به آخرت آوردن و ترك دنیا كردن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 بر هر وجهی که بستهٔ اسبابی مرگت کند آگه که کنون در خوابی

2 دستت که ز پیوستن او بیخبری تا از تو نبرند، خبر کی یابی

1 تا کی ز غم زیان وسودت آخر در سینه و دل آتش ودودت آخر

2 روزی دو درین گلخن پر غم بودی انگار نبودهای چه بودت آخر

1 دردا که به درد ناگهان خواهی شد دل سوخته در فراق جهان خواهی شد

2 گر خاک جهان بر سر خود خواهی ریخت با باد به دست از جهان خواهی شد

1 چون قاعدهٔ وجود پنداشتن است و افزون طلبی ما کم انگاشتن است

2 تا چند چو کرم پیله بر خویش تنیم چون هرچه تنیده، رَسْم، بگذاشتن است

1 دل از طربِ زمانه برداشتنیست و افزون طلبی ما کم انگاشتنیست

2 تا چند چو کرمِ پیله بر خویش تنیم چون هر چه تنیدهایم بگذاشتنیست

1 آن چیست مرا از غم و تیمار که نیست وز ناکامی اندک و بسیار که نیست

2 از جملهٔدخل و خرج این عالم خاک بادی است مرا در سر و انگار که نیست

1 جانی است درین راه خطرناک شده تن زیر زمین ز نیک و بد پاک شده

2 بس رهگذری که بگذرد بر من و تو ما بیخبر از هر دو جهان خاک شده

1 از عمر، تمام بهره، برداشته گیر هر تخم که دل میطلبد کاشته گیر

2 اول برخیز و هرچه گرد آوردی آخر به دریغ جمله بگذاشته گیر

1 هر دیده که روی در معانی آورد بیشک ز کمال زندگانی آورد

2 بر باد مده عمر که هر لحظه ز عمر صد مُلک به دست میتوانی آورد

1 عشاق که قصّهٔ دل افروز کنند جان همچو چراغ در سرِ سوز کنند

2 با خویش حساب خود شب و روز کنند فردای قیامتِ خود امروز کنند