باب بیست و یكم: در كار با حق گذاشتن و همه از او دیدن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 آنجا که نه جان رسید ونه تن آنجا نه مرد رسد هرگز ونه زن آنجا

2 گر هر دو جهان زیر و زبر گردانم تا تو نرسانی نرسم من آنجا

1 می نرهانی مرا ز من، من چکنم سیر آمدهام ز جان و تن، من چکنم

2 من میخواهم که راه یابم سوی تو تو ره ندهی به خویشتن من چکنم

1 پیوسته دلم به جانت میخواهد جُست دست از توبه خون دیده میخواهد شست

2 چندان که به خود، قدم زنم در ره تو در هر قدمم حجاب میخواهد رست

1 چندانکه مرا میل به رفتن بیش است این نفس سگم بر سر کار خویش است

2 گر من به خودی خویشتن خواهم رفت ای بس که ز پس ماندگی در پیش است

1 راهی به خودم که مینماید آخر بندی ز دلم که میگشاید آخر

2 چون کار ز دست جمله کردند برون چه کار زدست ما برآید آخر

1 گر تن گویم به خویشتن مینرود ور جان گویم به حکم تن مینرود

2 تا چند به اختیار خود خواهم رفت چون کار به اختیار من مینرود

1 تا چند به پای جان و تن خواهم رفت تا کی ز روش چنان که من خواهم رفت

2 میخواهم بود تا ابد بر یک جای گر راه به پای خویشتن خواهم رفت

1 از خود نتوان راه معانی کردن آهنگ به ملک جاوانی کردن

2 یک قطرهای و هزار بحرت در پیش آخر چه کنی یا چه توانی کردن

1 خواهی که ز اضطرار و خواری برهی وز بیادبی و بیقراری برهی

2 تا چند به خود کنی تصرّف در خویش گر کار بدو بازگذاری برهی

1 جان محرم درگاه همی باید برد دل پر غم و پر آه همی باید برد

2 از خویش بدو راه نیابی هرگز هم زو سوی او راه همی باید برد