باب بیستم: در ذُلّ و بار كشیدن و یكرنگی گزیدن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 جان سوخته سرفکنده میباید بود چون شمع، به سوز، زنده میبایدبود

2 کارت به مراد این خدائی باشد ناکامی کش که بنده میباید بود

1 گر جان ببرد عشق توام جان آنست ور درد دهد جملهٔدرمان آنست

2 هر ناکامی که باشد این طایفه را میدان به یقین که کام ایشان آنست

1 تا نفس بود ز سِرِّ جان نتوان گفت در پیدایی راز نهان نتوان گفت

2 هر ناکامی که هست چون مرد کشید کامی بدهندش که از آن نتوان گفت

1 گفتی که نشان راه چیست ای درویش از من بشنو چو بشنوی میاندیش

2 آنست ترا نشان که رسوائی خویش چندان که فرا پیش روی بینی بیش

1 عشقش به کشیدن بلا آید راست در عشق بلا کشی خطا آید راست

2 افسانهٔ عشق کار پاکی گوئی است این کار به افسانه کجا آید راست

1 هر دل که طلب کند چنین یاری را مردانه به جان کشد چنین باری را

2 مردی باید شگرف تا همچو فلک بر طاق نهد جامه چنین کاری را

1 این کار که صد عالم پنهان ارزد پیدا نشود مگر کسی کان ارزد

2 کاری نبود که تربیت یابد کار هرگه که به دل رسید صد جان ارزد

1 دل عزت خویش جمله از خواری یافت زور و زر خود ز ناله و زاری یافت

2 هرگز نکشد ز سرنگونساری سر کاین سروری او زسرنگونساری یافت

1 بهتر ز گشادگی گرفتاری من برتر ز هزار عزت این خواری من

2 گر دیدهوری ببین که بُردست سبق از قدر همه جهان نگونساری من

1 امروز منم نه کفر و نه ایمانی نه دانائی تمام و نه نادانی

2 شوریده دلی، شیفته ای، حیرانی بر سر گردن فتاده سرگردانی