باب نوزدهم: در ترك تفرقه گفتن و جمعیت جستن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 تا هیچ پراکنده توانی بودن حقّا که اگر بنده توانی بودن

2 از یک یک چیز میبباید مردن تا بوک بدو زنده توانی بودن

1 تا تفرقه میبود به هر سوی از تو بیزار بود فقر به صد روی از تو

2 تا بر جای است یک سر موی از تو کفرست حدیث این سرِ کوی از تو

1 ای مانده ز خویش در بلایی که مپرس هرگز نرسیدهای به جایی که مپرس

2 از هر چه بدان زنده دلی پاک بمیر تا زنده شوی به کبریایی که مپرس

1 نه جان صفت رضای او میگیرد نه دل طلب وفای او میگیرد

2 هرچیز که آن در دل تو جای گرفت میدان به یقین که جای او میگیرد

1 چون نیست کسی را سر مویی غم تو جز تو که کند در دو جهان ماتم تو

2 ای مانده ز راه! یک دم آگاه نهای تا فوت چه میشود ز تو هر دم تو

1 شد از تو جهان بیرخ آن ماه سیاه گو شو که جهان سیاه گردد بیماه

2 او را تو برای خویشتن میطلبی پس عاشق خویش بودهیی چندین گاه

1 بس رنج و بلا کاین دل آغشته کشید کو رخت به گور پاک ناکشته کشید

2 زیرا که برای سوزنی عیسی پاک هر روز بسی دریغ در رشته کشید

1 هر چند که بیرون و درون خواهی دید مشتی رگ و استخوان و خون خواهی دید

2 هر روز،‌هزار پرده بر خویش تنی با این همه پرده، راه چون خواهی دید

1 گر جان تو در پردهٔ دین خواهد بود با دوست بهم پردهنشین خواهد بود

2 وان دم که نه در حضور او خواهی زد فردا همه داغ آتشین خواهد بود

1 او را خواهی از زن و فرزند ببر مردانه همی ز خویش و پیوند ببر

2 چون هرچه که هست، بند راهست ترا با بند چگونه میروی،‌بند ببر