باب نوزدهم: در ترك تفرقه گفتن و جمعیت جستن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 بس رنج و بلا کاین دل آغشته کشید کو رخت به گور پاک ناکشته کشید

2 زیرا که برای سوزنی عیسی پاک هر روز بسی دریغ در رشته کشید

1 با عشق، وجود خود برانداخته به با سوختگی چو شمع درساخته به

2 زان پیش که در ششدره افتی، خود را، در باز، که هرچه هست درباخته به

1 بگذر ز خیال آن و این، کار اینست بگشا نظر جمال بین، کار اینست

2 گر جیم جمال یافت در جهان تو جای در میم مراقبت نشین، کار اینست

1 هر چند که بیرون و درون خواهی دید مشتی رگ و استخوان و خون خواهی دید

2 هر روز،‌هزار پرده بر خویش تنی با این همه پرده، راه چون خواهی دید

1 بی فکر دلی که هست خرّم دارش نقد دو جهان جمله مسلّم دارش

2 در هر که نماند هیچ اندیشه و درد دریای حقیقت است محکم دارش

1 نه جان صفت رضای او میگیرد نه دل طلب وفای او میگیرد

2 هرچیز که آن در دل تو جای گرفت میدان به یقین که جای او میگیرد

1 پیوستن تو به یک به یک بسیاریست بگسل که قبول خلق مشکل کاریست

2 میدان به یقین که در میان جانت هرجا که خوش آمدی بود زناریست

1 او را خواهی از زن و فرزند ببر مردانه همی ز خویش و پیوند ببر

2 چون هرچه که هست، بند راهست ترا با بند چگونه میروی،‌بند ببر

1 تا با تو، تویی بود، کجا گیری تو از کس سخنی به صدق نپذیری تو

2 هر لحظه که بیحضور او خواهی بود کافر میری آن دم اگر میری تو

1 آن را که بخود بر سر یک موی سر است مجهولی او مفرّحی معتبر است

2 کم شو تو که تا ماندهای یک سر موی پیری طلبیدنت خطر در خطر است