باب نوزدهم: در ترك تفرقه گفتن و جمعیت جستن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گر میخواهی که باشدت خوش آنجا از تفرقه پاک رخت جان کش آنجا

2 سر تا پای تو غرق آتش آنجا بهتر بودت که دل مشوش آنجا

1 با عشق، وجود خود برانداخته به با سوختگی چو شمع درساخته به

2 زان پیش که در ششدره افتی، خود را، در باز، که هرچه هست درباخته به

1 دیوانه اگر مقید زنجیرست سر تا سر کار او همه تقصیرست

2 تا شیوهٔ تو تصرّف و تدبیرست یک یک چیزت که هست دامنگیرست

1 تا چند ترا ز پرده بیش آوردن در هر نفسی تفرقه پیش آوردن

2 دانی که عذاب سختتر چیست ترا تنها بودن روی به خویش آوردن

1 پیوستن تو به یک به یک بسیاریست بگسل که قبول خلق مشکل کاریست

2 میدان به یقین که در میان جانت هرجا که خوش آمدی بود زناریست

1 آن را که بخود بر سر یک موی سر است مجهولی او مفرّحی معتبر است

2 کم شو تو که تا ماندهای یک سر موی پیری طلبیدنت خطر در خطر است

1 شایستهٔ آن کمال مینتوان شد مستطمع هر محال مینتوان شد

2 گر هر دو جهان کرامت ما گیرد گو گیر که در جوال مینتوان شد

1 هر لحظه هزار مشکلم پیوسته است هیچ است ز هرچه حاصلم پیوسته است

2 میباز برد مرا ز یک یک پیوند این درد که در جان و دلم پیوسته است

1 نابرده می عشق، قرارت ای دل چندین چه گرفتهست خمارت ای دل

2 گر میخواهی که جانت در پرده شود پیوند بریدن است کارت ای دل

1 بگذر ز خیال آن و این، کار اینست بگشا نظر جمال بین، کار اینست

2 گر جیم جمال یافت در جهان تو جای در میم مراقبت نشین، کار اینست