باب هفدهم: در بیان خاصیت خموشی گزیدن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گر خواهی تو که وقت خود داری گوش دم در کشی و به خویش بازآری هوش

2 گر هر دو جهان چو بحر آید در جوش تو یافه مگو ز دور بنشین و خموش!

1 چون لوح دل از دو کون بستردم من دو کون به زیر پای بسپردم من

2 ای بس سخنی را که سرم کردی گوی آمد به گلویم و فرو بردم من

1 هر چند ترا محرم اسراری نیست صبری میکن که عمر بسیاری نیست

2 گر همدم مائی و ترا یاری نیست دم درکش و با هیچ کست کاری نیست

1 گر بحرنهای، ز جوش بنشین آخر بی مشغله و خروش بنشین آخر

2 گر نام و نشان خویش گویی برگو ور وقت آمد خوشی بنشین آخر

1 امروز دلی سخن نیوش اولیتر در ماتم خود سیاه پوش اولیتر

2 چون هم نفس و همدم و همدرد نماند دوران خموشیست خموش اولیتر

1 تا کی به سخن زبان خروشان داری خود را به صفت چو باده نوشان داری

2 از خلق جهان تا به ابد روی بپوش گر تو سر و پروای خموشان داری

1 ای دل چو شراب معرفت کردی نوش لب بر هم نه سِرِّ الاهی مفروش

2 در هر سخنی چو چشمهٔ کوه مجوش دریا گردی گر بنشینی خاموش

1 دل در پی راز عشق، پویان میدار جان میکن و راز عشق، در جان میدار

2 سِرّی که سر اندر سرِ آن باختهای چون پیدا شد ز خویش پنهان میدار

1 اجزای تو جمله گوش میباید و بس جان تو سخن نیوش میباید و بس

2 گفتی تو که: «مرد راه چون میباید» نظّارگی و خموش میباید و بس

1 ای دل شب و روز چند جوشی، بنشین تا چند چخی و چند کوشی، بنشین

2 چون راز تو در گفت نخواهد آمد در قعر دلت بِهّ ار بپوشی، بنشین